Του Θανάση
Νικολαΐδη
ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ
το δημόσιο. Μακριά απ’ τις έγνοιες να στήσουν δικό τους «μαγαζί» με τα
παρελκόμενα και την αγωνία του (κεφάλαιο για άδεις, υποδομή, λαδώματα,
γρηγορόσημα…).
ΔΗΜΟΣΙΟ,
λοιπόν, με τα προνόμιά του και την ανεμελιά του εργαζόμενου και «εργαζόμενου».
Ανεύθυνου για την πορεία και αμέτοχου σε τυχόν ζημιά του. Με τον προϋπολογισμό
χρηματική πηγή και το Κράτος εγγυητή.
ΑΡΠΑΞΑΝ
το Κράτος με τα υπάρχοντα και την υποδομή του, ένιωσαν λεύτεροι που κανένα μάτι
δεν τους παρακολουθούσε (συχνά μόνο το κόμμα μετρούσε) κι άρχισαν να το
αποικοδομούν. Μεθοδικά και με ρέγουλα, ενθαρρυμένοι απ’ την ατιμωρησία. Το
ρίχνω στο φακελάκι και φύλλο δεν κουνιέται, μπολιάζεται ο διπλανός με ολίγη
διαφθορά που θα γίνει μεγίστη και πάει το δημόσιο. Σάπισε. Στο όνομα του
σοσιαλισμού, αλλά με την πρακτική του ιδιώτη πάνω στη δημόσια περιουσία.
ΤΟ
νοσοκομείο δεν χρειάστηκε να μπάσει ιδιώτη. Έχρισε ιδιώτη τον λειτουργό του ΕΣΥ
και καθάρισε. Με τη σιγουριά του μισθού και της μονιμότητας, αλλά και το
μπλοκάκι των αποδείξεων γεμάτο, με ένα μέρος των εισπράξεων στο νοσοκομείο. Λες
και θα μπορούσαν να ‘ξοφληθούν τα αστρονομικά ποσά της υλικοτεχνικής υποδομής
του με πενταροδεκάρες. Όλα νόμιμα σ’ αυτή τη σύζευξη-συνύπαρξη του δημοσίου με
τον ιδιώτη, ταυτιζόμενους στο ίδιο πρόσωπο.
ΚΑΤΑ τα
άλλα, αν διανοηθείς να μπάσεις «βέρους» ιδιώτες (με δεσμεύσεις και κανόνες) στα
νοσοκομεία, έχεις ξεπουλήσει τη δημόσια υγεία
(διάβαζε καταλύεις το κάστρο, τους παίρνεις τη μπουκιά απ’ το στόμα, επί
το χυδαιότερον).
ΤΟ ίδιο
(και χειρότερο) ισχύει για τον διορισμένο εκπαιδευτικό που διαφημίζει την
πραμάτεια στο δημόσιο σχολείο-πάρεργο και το βράδυ ιδιωτεύει. Στη διάθεσή του ο
πανάκριβος εργαστηριακός εξοπλισμός και άχρηστος ως αχρησιμοποίητος, μέχρι
την…κιμωλία εξασφαλισμένη δημοσία δαπάνη. Με το χτύπημα του κουδουνιού τρυπώνει
σε σπίτια, ενώ θα μπορούσε ν’ ανοίξει δικό του «μαγαζί». Φροντιστήριο ιδιωτικό,
με τις δαπάνες και τις υποχρεώσεις του. Δεν το αποτολμά, συνεχίζει να ιδιωτεύει
(εντός του σχολείου) κι αν του μιλήσεις για ιδιωτικό σχολείο (με κανόνες και
δεσμεύσεις), τσιρίζει για το…ξεπούλημα.
ΑΥΤΟ
είναι το δημόσιο, εκεί το καταντήσαμε (στο όνομα του σοσιαλισμού τραβηγμένου
απ’ τα μαλλιά) και ανεχόμαστε τον κάθε διεφθαρμένο να το αρμέγει συνεχίζοντας.
Κι αν κάποιος μιλήσει για εταιρίες που θα αναλάβουν τα…σκουπίδια, μας κεντάει ο
οίστρος (αλογόμυγα) της αγανάκτησης.
Ο ιδιώτης
περιμένει (το’ πε ο κ. Μπουτάρης προειδοποιώντας) και μη παριστάνουμε τον
ανήξερο κι ανυποψίαστο.
Αναρτήσεις
.jpg)
