Με έπαινο τιμήθηκε ο Ιωάννης Ανυφαντής στους Δελφικούς αγώνες ποίησης.

 Tης: Κίτσου Λαμπρινής

Με έπαινο τιμήθηκε ο συντοπίτης μας Ιωάννης Ανυφαντής, στους Δελφικούς αγώνες ποίησης για το ποίημα «Πορφυρό», απόσπασμα από την ανέκδοτη ποιητική ανθολογία με τίτλο «Σταγόνα και Ωκεανός». Ο ίδιος έχει σπουδάσει Διοίκηση επιχειρήσεων καθώς και Δημοσιογραφία ενώ έχει εκδώσει μία ποιητική ανθολογία από τις εκδόσεις Κονιδάρη, με τίτλο «Γυάλινες Εικόνες» (2010).

Θέλω να σας ρωτήσω πως αρχίσατε να γράφετε. Αλλά και αν είναι σήμερα μια καλή εποχή για κάποιον να αρχίσει.

Είναι δύσκολο να κρίνει κανείς πια εποχή είναι καλή ή όχι για την ποίηση. Κάθε εποχή είχε τις δικές της ανησυχίες, αγώνες και ερεθίσματα. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Ο 19^ος αιώνας έμεινε στην ιστορία γνωστός ως ο αιώνας της βιομηχανικής επανάστασης. Ο αιώνας που τέθηκαν οι βάσεις επιστημών όπως η κοινωνιολογία καθώς και τα διάφορα οικονομικά μοντέλα (φιλελευθερισμός, κουμμουνισμός κα) . Αυτό όμως δεν εμπόδισε την εμφάνιση μεγάλων ποιητών όπως ο Μπωντλέρ ή ο Ρεμπώ.

Μιλήστε μας για τους Δελφικούς αγώνες. Πόσο σημαντικό μπορεί να είναι ένα βραβείο για κάποιον σαν εσάς μέσα από τον χώρο της λογοτεχνίας;

 Οι Δελφικοί αγώνες ποίησης είναι από τους πιο παλιούς και πιο γνωστούς λογοτεχνικούς αγώνες. Ο φετινός διαγωνισμός είναι ο 28^ος στην σειρά. Διοργανώνονται από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (ΠΕΛ) κάθε χρόνο τέτοια εποχή στον ιερό τόπο των Δελφών. Δεν έχω προηγούμενη εμπειρία από τον διαγωνισμό αλλά όπως μας είπε και ο κύριος Νίκος Ταβουλάρης, πρόεδρος της ΠΕΛ, το επίπεδο του φετινού διαγωνισμού ήταν πολύ καλύτερο από άλλες χρονιές.  

Τα βραβεία έχουν έναν συμβολισμό, άλλωστε όπως μας ανέφεραν και τα ίδια τα μέλη της Ένωσης Λογοτεχνών, κάτι με το οποίο συμφωνώ, «από την στιγμή που φτάσατε εδώ στους Δελφούς για μας είστε όλοι νικητές». Επίσης αξίζει να σας αναφέρω ότι οι λογοτεχνικοί διαγωνισμοί που διοργανώνει η ΠΕΛ είναι σημαντικοί και για έναν επιπλέον λόγο. Τα μέλη της ΠΕΛ, ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος της είχαν κατά το παρελθόν βραβευτεί συμμετέχοντας στους αγώνες αυτούς. Κατά συνέπεια Η ΠΕΛ αντλεί και επενδύει σε νέο αίμα λογοτεχνών μέσα από τους λογοτεχνικούς της διαγωνισμούς ένας εκ των οποίων είναι και οι Δελφικοί Αγώνες Ποίησης.

Ο έπαινός με τον οποίο τιμήθηκα ήταν για μένα μια ώθηση να προσπαθήσω περισσότερο και να γίνω καλύτερος. Είναι από αυτά τα όμορφα και ξαφνικά που σε κάνουν να βλέπεις την δύσκολη καθημερινότητα με μεγαλύτερη αισιοδοξία.

Χρησιμοποιήσατε την λέξη «αισιοδοξία». Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι ένας νέος άνθρωπος με όλα αυτά που συμβαίνουν στον τόπο του;

Τα πράγματα είναι σαφώς δύσκολα. Όλοι φέρουμε μέρος της ευθύνης για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας και όλοι πρέπει να προσπαθήσουμε από την θέση που βρισκόμαστε για να κερδίζουμε την κάθε μέρα. Ίσως αυτή η κρίση μας οδηγήσει να αναζητήσουμε ξανά κάποιες βασικές αξίες που χάθηκαν στην φούσκα αυτής της δήθεν ευημερίας των περασμένων ετών.

Με ποια κριτήρια επιλέξατε το ποίημα που στείλατε στον διαγωνισμό; 

Καταρχήν πρέπει να σας αναφέρω ότι υπήρχε κάποιο πλαίσιο το οποίο έπρεπε οι διαγωνιζόμενοι να τηρήσουμε. Πέραν της ανωνυμίας έπρεπε να επιλέξουμε ένα ποίημα το οποίο να μην είχε στο παρελθόν δημοσιευθεί. Όπως ανέφερα και στην αρχή της συνέντευξης το ποίημα είναι απόσπασμα της δεύτερης ποιητικής μου συλλογής την οποία και γράφω αυτήν την περίοδο. Η επιλογή του ποιήματος ήταν τυχαία. Αφού είχα κάνει μια άκαρπη προσπάθεια να απομονώσω κάποιο ποίημα για τον διαγωνισμό μάζεψα ξανά τις σημειώσεις μου, το βράδυ της ίδιας μέρας καθώς έκατσα ξανά πάνω από το υλικό βρέθηκα μπρος στο συγκεκριμένο ποίημα το οποίο και επέλεξα.

Κύριε Ανυφαντή ήταν μεγάλη μου χαρά που μιλήσαμε. Θα κλείσουμε την συζήτηση, σαν να κάνουμε έναν μικρό κύκλο με τους στίχους από το βραβευμένο σας ποίημα.

Πορφυρό

Το εύρος των λέξεων

είναι πάντα δυσανάλογο

από το εύρος των πράξεων.

Και αυτά τα μάτια…

Μια βροχή περιμένουν για να κρυφτούν

άλλοτε σε άδεια απογεύματα

άλλοτε σε γεμάτα τασάκια

περιμένοντας κείνη την άνοιξη των περαστικών.

Με το αστέρι στη μιλιά

και με πνοές ολάκερης άνοιξης.

Τα σώματα σβήνουν

μες την κενότητα των ωρών.

Και η ζωή, εκείνο το φύλλο

που αφήνεται στο μέγα κατήφορο

κείνου του πρώτου αρχιπελάγους.

Σαστισμένη ματιά,

πρόωρη και εφήμερη

αναζητώντας χρώμα δανεικό.

Κρυφή ασέλγεια.

Πριν αίφνης στραφεί στα πορφυρά

κείνων των λιωμένων αποχρώσεων.

Κάποτε λες θα’ρθουν

πλούσιες ολότητες, απλώνοντας γύρω

απαλά προσοδοφόρα φύλλα

αδήλωτων κληρονομιών.

Γονατιστών!

Μπρος της ψυχής το Θέρος.

Γι’αυτό νέε μου, μην ταράζεις σύγκορμη την λέξη.

Ας την να βγει και μακριά σ’ένα άλλο σώμα ν’αθροίσει.