Πρώτη αγάπη και... παντοτινή

Τι κι αν έχουν περάσει 26 χρόνια (14 Ιουνίου 1987) από την ανεπανάληπτη επιτυχία της Εθνικής ομάδας μπάσκετ. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει εκείνο το βράδυ όπου η παρέα των Γκάλη, Γιαννάκη, Φασούλα, Χριστοδούλου, Καμπούρη έφερνε την Ελλάδα στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου της Ευρώπης και έδινε το έναυσμα για ξέφρενους πανηγυρισμούς σε ολόκληρη τη χώρα. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα για την "επίσημη αγαπημένη".  "Η μπάλα βρίσκεται στα χέρια του τίμιου γίγαντα", περιγράφει ο Φίλιππος Συρίγος και όπου "τίμιος γίγαντας", ο Αργύρης Καμπούρης. Από τις 13.000 κόσμου που έχουν κατακλύσει το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας δεν ακούγεται ούτε ανάσα. Ο σέντερ του Ολυμπιακού με ολύμπια ψυχραιμία ευστοχεί σε δύο βολές και το ταμπλώ του ΣΕΦ γράφει, Ελλάδα - ΕΣΣΔ 103-101. Απομένουν 4 δευτερόλεπτα και με μακρινή πάσα των Σοβιετικών, η μπάλα καταλήγει στα χέρια του "έμπειρου" Γιοβάισα. Ομως, κι αυτός λύγισε στέλνοντάς τη στο...δοκάρι. Αυτό ήταν. Ολα είχαν τελειώσει. Το όνειρο έχει γίνει πραγματικότητα. Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στο μπάσκετ.

Ισως να πρόκειται για τα 4 δευτερόλεπτα που συγκλόνισαν όλη την Ελλάδα. Ηταν 14 Ιουνίου του 1987 και σήμερα συμπληρώνονται 25 χρόνια από εκείνο το βράδυ όπου η Ελλάδα σήκωσε το ανάστημά της μεταξύ των θηρίων (ΕΣΣΔ, Γιουγκοσλαβία) και η γαλανόλευκη κυμάτισε στον υψηλότερο ιστό.

Οσα χρόνια κι αν περάσουν κανείς δεν θα ξεχάσει την παρέα των Γκάλη, Γιαννάκη, Χριστοδούλου, Φασούλα, Φιλίππου, Καμπούρη, Ιωάννου, Ανδρίτσου, Σταυρόπουλου, Λινάρδου, Ρωμανίδη και Καρατζά, οι οποίοι υπό την καθοδήγηση του Κώστα Πολίτη "ανάγκασαν" εκατομμύρια Ελληνες να ξεχυθούν στους δρόμους και ο χαρακτηρισμός "επίσημη αγαπημένη" να ακολουθεί σε κάθε της βήμα απο'κει και πέρα την Εθνική ομάδα μπάσκετ.

Η πορεία της Ελλάδας προς το χρυσό μετάλλιο ξεκίνησε με αντίπαλο τη Ρουμανία, η οποία αποτέλεσε εύκολη λεία στις ορέξεις του Νίκου Γκάλη. Με 44 πόντους οδήγησε την ομάδα στη νίκη με 109-77. Η συνέχεια επεφύλασε το ένα από τα δύο "θηρία" της διοργάνωσης. Τη Γιουγκοσλαβία του "διαβόλου", Ντράζεν Πέτροβιτς, όμως ο Νίκος Γκάλης με άλλη μία 44άρα την έριξε στο καναβάτσο (84-78) και ο δρόμος είχε ανοίξει διάπλατα.

Ο τρίτος αγώνας αποτέλεσε την απότομη προσγείωση. Η "σφαλιάρα" από την Ισπανία του Σαν Επιφάνιο και η άνετη...ήττα με 106-89 μας έβαλε σε σκέψεις. Ακολούθησε η αναμέτρηση με το φόβητρο της διοργάνωσης, την πανίσχυρη, Σοβιετική Ενωση. Οι "κύριοι" με τα γκρι στέρησαν από την Ελλάδα μία ασύλληπτη, μέχρι εκείνη τη στιγμή, επιτυχία (69-66), αλλά έθιξαν τον εγωισμό μας και αυτό, μας βγήκε σε καλό!

Ο επόμενος αγώνας με τη Γαλλία, ήταν ζωής και θανάτου. Ο Ρισάρ Ντακουρί έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να σταματήσει την καλαθομηχανή Γκάλης ο οποίος σταμάτησε στους 36 πόντους και χάρισε στην Ελλάδα τη νίκη (82-69) και το εισιτήριο για την τελική 8άδα. Εκεί περιμένει η "σκουάντρα ατζούρα" αλλά το μαγικό δίδυμο των Γκάλη - Γιαννάκη, έχει πάλι τη λύση. Πετυχαίνοντας συνολικά τους 60 (38+22) από τους 90 πόντους της ομάδας (90-78) την έστειλαν στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.

Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε στο δρόμο μας να βρεθούν και πάλι οι Γιουγκοσλάβοι. Κανείς δεν πίστευε ότι η Ελλάδα θα κάνει το "2 στα 2" κόντρα στους "πλάβι" αλλά στο τέλος του αγώνα το ταμπλώ έγραφε Ελλάς - Γιουγκοσλαβία 81-77 με τον Φάνη Χριστοδούλου να "ντύνεται" Παναγιώτης Γιαννάκης και να εκτελεί κατά βούληση (18 πόντοι). Οσον αφορά τον Νίκο Γκάλη, οι 38 πόντοι μιλούν από μόνοι τους...

Η συνέχεια είναι γνωστή και θα μείνει ανεξίτηλα γραμμένη στη μνήμη μας...

ΠΗΓΗ: contra.gr