ΕΡΤ και…BBC, RAI, ZDF

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ σώζεται η Ελλάδα. Πιασμένοι στο χορό, νομίσαμε πως ήταν γλέντι κι είναι του Ζαλόγγου. Και περιμένουμε το μάννα εξ ουρανού, με την φυγοπονία μας, τις «αρχές» και τις συνήθειες. Ένα χέρι να μας σηκώσει, «αγέρι να φυσήξει να μας πάει μακριά». Βουλιάξαμε στην κρίση, έπεσε το χέρι να μας σώσει (με το αζημίωτό του) και το δαγκώνουμε, μιας και «του έλληνα ο τράχηλος κλπ». Ωστόσο, η ανεμελιά έχει το τίμημά της, η μαγκιά πληρώνεται.

ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ κομματισμού και «λευτεριάς». Μερόνυχτα σχεδιασμών της κορυφής για να κοροϊδέψει τη βάση, χωρίς(;) η τελευταία να το αντιλαμβάνεται. Με την εξουσία να σκαρφίζεται κόλπα, αλλά και τον κουτοπόνηρο κομπάρσο της να προσδοκά, με την ανταλλακτική σταθερά του (ψηφοδέλτιο) στο χέρι. Το κόμμα να γέμιζε την κάλπη με ψηφοδέλτια της πελατείας του κι η Ελλάδα σε ξύλινα πόδια δανεικών. Καθένα μας πώς να (ξε)γελάσει τον διπλανό, σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας που τη θέλαμε…περισσότερη, και δημοκρατίας στα μέτρα και τις προτιμήσεις εκάστου.

ΕΤΣΙ πορευτήκαμε. Με τον φασισμό της ανυπακοής που τον νιώσαμε για απελευθέρωση. Για να μουντζουρώσει με την πινελιά κι απ’ το επίπεδό του ο κάθε αμόρφωτος, απείθαρχος και ανυπάκουος το πορτραίτο της σημερινής Ελλάδας, που ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί.

ΚΑΙ πάμε στο μείζον θέμα της εθνικής μας τηλοψίας, με το «σβήσιμο» της ΕΡΤ που μας ρίχνει στην αγκαλιά ιδιωτικών(;) συχνοτήτων. Βιώσαμε την (ιδιωτική) τηλεοπτική αλητεία σε εκπομπές φαιμοηρίδων με τη φούστα επιμελώς ανασηκωμένη, κίναιδων σε (συμ)παράταξη και τηλεμάχων για τηλεθέαση. Καιρός για το δημόσιο άπλωμα της κρατικής μέριμνας, σε επίπεδο ενημέρωσης, πολιτισμού και ψυχαγωγίας. 

ΘΑ τα κατάφερνε η ΕΡΤ με (πολύ) λιγότερους και με τους άρπαγες σε απόσταση ασφαλείας. Με τον συνδικαλισμό σε χέρια έντιμων με μυαλά ακομμάτιστα. Και τώρα τι κάνεις; Συνεχίζεις με υπεράριθμους και με τον κ. Καλφαγιάννη (Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ) να παραπέμπει στην…Ευρώπη του BBC, RAI και ZDF, λες και τα κουμαντάρουν Καλφαγιάννηδες; Συναινούμε στην ιδέα της επαναπρόσληψης των υπεράριθμων σε άλλους κλάδους του δημοσίου, αλλά δεν διαθέτουμε φερέγγυο Κράτος και κατανοούμε την αγωνία των απολυμένων.

ΤΙ να ζητάνε, άραγε τόσοι έξω απ’ την ΕΡΤ «γνήσιοι» κι ολόγυρα οι «βάρβαροι συναθροισμένοι»; Είδαν πως σώθηκαν οι δαυλοί και οι πέτρες για να «(ξανα)καεί η Αθήνα» αλά 2008, είδαν κι απόειδαν πως δεν ξεχύνονται για λαοθάλασσα οι (δίκαια) δυσαρεστημένοι και αγανακτισμένοι  και τρέχουν από…παρέα σε παρέα. Με τα ψευδεπίγραφα περί συμπαράστασης και τα…μύχια και ανομολόγητα για εκλογές.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ σώζεται η Ελλάδα. Πιασμένοι στο χορό, νομίσαμε πως ήταν γλέντι κι είναι του Ζαλόγγου. Και περιμένουμε το μάννα εξ ουρανού, με την φυγοπονία μας, τις «αρχές» και τις συνήθειες. Ένα χέρι να μας σηκώσει, «αγέρι να φυσήξει να μας πάει μακριά». Βουλιάξαμε στην κρίση, έπεσε το χέρι να μας σώσει (με το αζημίωτό του) και το δαγκώνουμε, μιας και «του έλληνα ο τράχηλος κλπ». Ωστόσο, η ανεμελιά έχει το τίμημά της, η μαγκιά πληρώνεται.

ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ κομματισμού και «λευτεριάς». Μερόνυχτα σχεδιασμών της κορυφής για να κοροϊδέψει τη βάση, χωρίς(;) η τελευταία να το αντιλαμβάνεται. Με την εξουσία να σκαρφίζεται κόλπα, αλλά και τον κουτοπόνηρο κομπάρσο της να προσδοκά, με την ανταλλακτική σταθερά του (ψηφοδέλτιο) στο χέρι. Το κόμμα να γέμιζε την κάλπη με ψηφοδέλτια της πελατείας του κι η Ελλάδα σε ξύλινα πόδια δανεικών. Καθένα μας πώς να (ξε)γελάσει τον διπλανό, σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας που τη θέλαμε…περισσότερη, και δημοκρατίας στα μέτρα και τις προτιμήσεις εκάστου.

ΕΤΣΙ πορευτήκαμε. Με τον φασισμό της ανυπακοής που τον νιώσαμε για απελευθέρωση. Για να μουντζουρώσει με την πινελιά κι απ’ το επίπεδό του ο κάθε αμόρφωτος, απείθαρχος και ανυπάκουος το πορτραίτο της σημερινής Ελλάδας, που ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί.

ΚΑΙ πάμε στο μείζον θέμα της εθνικής μας τηλοψίας, με το «σβήσιμο» της ΕΡΤ που μας ρίχνει στην αγκαλιά ιδιωτικών(;) συχνοτήτων. Βιώσαμε την (ιδιωτική) τηλεοπτική αλητεία σε εκπομπές φαιμοηρίδων με τη φούστα επιμελώς ανασηκωμένη, κίναιδων σε (συμ)παράταξη και τηλεμάχων για τηλεθέαση. Καιρός για το δημόσιο άπλωμα της κρατικής μέριμνας, σε επίπεδο ενημέρωσης, πολιτισμού και ψυχαγωγίας. 

ΘΑ τα κατάφερνε η ΕΡΤ με (πολύ) λιγότερους και με τους άρπαγες σε απόσταση ασφαλείας. Με τον συνδικαλισμό σε χέρια έντιμων με μυαλά ακομμάτιστα. Και τώρα τι κάνεις; Συνεχίζεις με υπεράριθμους και με τον κ. Καλφαγιάννη (Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ) να παραπέμπει στην…Ευρώπη του BBC, RAI και ZDF, λες και τα κουμαντάρουν Καλφαγιάννηδες; Συναινούμε στην ιδέα της επαναπρόσληψης των υπεράριθμων σε άλλους κλάδους του δημοσίου, αλλά δεν διαθέτουμε φερέγγυο Κράτος και κατανοούμε την αγωνία των απολυμένων.

ΤΙ να ζητάνε, άραγε τόσοι έξω απ’ την ΕΡΤ «γνήσιοι» κι ολόγυρα οι «βάρβαροι συναθροισμένοι»; Είδαν πως σώθηκαν οι δαυλοί και οι πέτρες για να «(ξανα)καεί η Αθήνα» αλά 2008, είδαν κι απόειδαν πως δεν ξεχύνονται για λαοθάλασσα οι (δίκαια) δυσαρεστημένοι και αγανακτισμένοι  και τρέχουν από…παρέα σε παρέα. Με τα ψευδεπίγραφα περί συμπαράστασης και τα…μύχια και ανομολόγητα για εκλογές.