Κάγκελα παντού

Γράφει η Βούλα Σιγάλα, 

Σε κάθε ιστορικό έργο που έχω παρακολουθήσει στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση έχω δει αρκετές φορές σκηνές που οι κυβερνώντες ή οι στρατηγοί συσκέπτονται πάνω από χάρτες που παρουσιάζουν ζωγραφιστά τις χώρες, τα βουνά, τα ποτάμια και κουνάνε σημαιάκια, στρατιωτάκια, λάβαρα και διάφορα άλλα χαριτωμένα αντικείμενα που εκπροσωπούν την συγκεκριμένη εκστρατεία.

Πάντα η ίδια σκηνή, το μόνο που αλλάζει είναι ο καμβάς και τα αντικείμενα γιατί βλέπετε πρέπει να απεικονίζουν την εκάστοτε χρονική περίοδο με το ανάλογο ύφος και τεχνοτροπία.

Συνειδητοποίησα ότι κάτι τέτοιο ζούμε και εμείς. Άγνωστο πότε ξεκίνησαν οι πρώτοι σχεδιασμοί, ποιες ήταν οι πρώτες χώρες που απεικονίστηκαν στον καμβά, ποια ήταν τα πρώτα λάβαρα και ποια τα πρώτα στρατιωτάκια ή οι λιλιπούτειοι μικροί πολίτες χωρών που άρχισαν να μετακινούνται στον καμβά σπρωγμένοι από πολιτικούς ή στρατιωτικούς. Με απασχόλησε έντονα η ιδέα ότι ζούμε ιστορικές στιγμές και άραγε με ποιο χρονικό σημείο πριν την έναρξη των προηγούμενων παγκοσμίων πολέμων θα μπορούσε να παραλληλιστεί? Με άλλα λόγια ζούμε πάλι στην στιγμή εκείνη που ο κόσμος και παλιότερα συνειδητοποίησε ότι κάτι ανησυχητικό συμβαίνει γύρω του και σαστισμένος περίμενε την εξέλιξη?

Πώς στο καλό βρεθήκαμε σε αυτό το σημείο? Που θα καταλήξουν όλα αυτά? Και κυρίως, όλα αυτά είναι αποτέλεσμα σχεδιασμών πολιτικών και συμφερόντων που αν πιστέψουμε διάφορα πρόσφατα ντοκιμαντέρ έχουν ξεκινήσει εδώ και 40 περίπου χρόνια?

Πώς έφτασε να κλιμακωθεί πολεμική σύρραξη στην διπλανή μας πόρτα που έχει εξαπλωθεί σε όλη σχεδόν την Ανατολή? Πώς έφτασε η τρομοκρατία σε διάφορες μορφές και εκφάνσεις κατάφερε να χρηματοδοτηθεί και υποκινηθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό από τις μεγάλες δυνάμεις έτσι ώστε όλα να είναι έκρυθμα και ρευστά? Πώς φτάσαμε στο σημείο και τίποτε δεν θεωρείται πλέον ασφαλές και ζούμε πλέον μέρα με την μέρα?

Πώς φτάσαμε στο σημείο να παρατηρούμε αδύναμοι να βοηθήσουμε τις αθρόες ροές προσφύγων οι οποίες μέρα με την μέρα γίνονται και πιο έντονες? Είναι λες και κάποιος έδωσε το γενικό πρόσταγμα όλοι αυτοί οι άνθρωποι να φορτωθούν στους ώμους ότι μπορούν να κρατήσουν από την έως τώρα ζωή τους και να φύγουν όσο μπορούν μακριά.

Και να πάνε πού? Στην καραβοτσακισμένη Ελλάδα που δεν μπορεί να θρέψει ούτε καν τα δικά της παιδιά, όσα από αυτά παραμένουν εδώ και δεν έφυγαν ήδη ως μετανάστες ή καλύτερα ως οικονομικοί πρόσφυγες? Προσπαθούν να βρουν διέξοδο προς την Ευρώπη γιατί άραγε εκεί τους έταξαν ότι είναι η γη της επαγγελίας έτσι ώστε να πεισθούν οριστικά για την φυγή τους από την χώρα τους? Και φυσικά εκεί βρίσκουν συρματοπλέγματα και κάγκελα και τους περιμένει χειρότερη ζωή από αυτήν που αφήσανε πίσω τους. Στην χώρα τους πεθαίνανε μια φορά, στα συρματοπλεγμένα σύνορα πεθαίνουν κάθε ώρα, μέσα στις λάσπες και στην απαξίωση.

Νούμερα θεωρούνται όλοι. Συσκέπτονται, άλλοτε φανερά και άλλοτε κρυφά οι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών και αποφασίζουν πέρα από κάθε συνθήκη και λογική και κλείνουν τα σύνορα και απαιτούν από την Ελλάδα να κρατήσει στο έδαφός της το νούμερο προσφύγων που της αναλογεί. Και για ανταμοιβή θα της πετάξουν ως ξεροκόμματο μια μείωση του χρέους που οι ίδιοι τεχνητά δημιούργησαν νωρίτερα.

Νούμερα θεωρούνται οι πνιγμοί στο Αιγαίο. Αποδεκτά νούμερα σε καιρό πολέμου ή αταξίας.

Νούμερα αποζημιώσεων ή ενισχύσεων είναι αυτά που κρύβονται πίσω από τις αντιρρήσεις της γείτονας Τουρκίας η οποία πιστή στους σχεδιασμούς της οι οποίοι ξεκίνησαν από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επιζητά να απλώσει την κυριαρχία της στο Αιγαίο και να αποκτήσει μερικά ελληνικά νησιά.

Νούμερα και μάλιστα από αυτά που δεν βγαίνουν, είναι οι διαπραγματεύσεις με το κουαρτέτο για τις συντάξεις, το ασφαλιστικό και το φορολογικό. Και ας έχουν αρχίσει δειλά να εμφανίζονται ως «απόρρητες πληροφορίες» τα πραγματικά νούμερα που απαιτούν να ισχύσουν έτσι ώστε να προχωρήσουμε ως λαός και από την σταύρωση που ζούμε ήδη να οδηγηθούμε στο κέντρισμα με την λόγχη και το ξύδι.

Νούμερα είναι όλα αυτοί που αποφασίζουν για εμάς, εντός και εκτός Ελλάδας. Μια χούφτα άνθρωποι και ανθρωπάκια που κρατούν στα χέρια τους τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας.

Και εμείς νούμερα είμαστε. Νούμερα του τσίρκου που κλεισμένοι μέσα στα κάγκελα των κλουβιών μας αφηνόμαστε να μας επιδεικνύουν ως «πρώην ελεύθεροι άνθρωποι». Άνθρωποι κουτοί που πιστέψαμε έστω και για μικρές φευγαλέες στιγμές ότι μπορούμε να αποφασίσουμε για την ζωή μας και το μέλλον μας.

Μα τα μεγαλύτερα νούμερα είναι εκείνοι που παίζουν τους θεούς μέσα στις κρυφές και φανερές συσκέψεις τους. Μικροί θεοί που αποφασίζουν για τις μοίρες εκατομμυρίων ανθρώπων χωρίς κανέναν δισταγμό και που έχουν ήσυχες τις συνειδήσεις τους. Που παίρνουν τις απαγορεύσεις, την αναξιοπρέπεια, την ανελευθερία, την ατίμωση και την ταπείνωση και τα κάνουν …κάγκελα και με αυτά απαγορεύουν είσοδο και έξοδο, ζωή και μέλλον, όνειρα και δικαιώματα. Και βάζουν αυτά τα κάγκελα παντού.