Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΖΩΡΤΖΗ*
Είναι αρκετοί οι σημερινοί «ληξίαρχοι» και πρώην «μεγαλόσχημοι» του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι επείγονται από καιρό να το ενταφιάσουν (μαζί με τις δικές τους ευθύνες και αμαρτίες). Ολοι αυτοί λησμονούν όμως δύο θεμελιακά δεδομένα, τα οποία καθόρισαν τη γένεση κι επικράτησή του στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα για περίπου τέσσερις δεκαετίες.
Η δημιουργία του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος του 1974, αντίθετα απ’ ό,τι
συνέβαινε στο προδικτατορικό παρελθόν με τα ιδιόκτητα κόμματα και συνεχίζει να εμφανίζεται σήμερα με σχήματα «συσκευασίας ιδεών», υπήρξε μια ιστορικά, εθνικά και κοινωνικά αναγκαία υπόθεση. Κι έναν τέτοιο πολιτικό ρόλο άρχισε να διαδραματίζει επαγγελλόμενο τη μεγάλη «αλλαγή» που οι πάντες εύχονταν, ακόμη δε πολλοί και από εκείνους που δεν το εψήφιζαν. Το μεγάλο αυτό λαϊκό κίνημα, καθοδηγούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, έριξε θεμέλια στις βάσεις της ελληνικής κοινωνίας συγκροτώντας έτσι μια νέα ελληνοκεντρική κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα.
Υστερα από μια δυναμική πορεία ετών και καθοριστική των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων παρουσία στον τόπο μας, το ιστορικό αυτό κίνημα εμφανίζεται πλέον χωρίς καμιά προοπτική. Απαξιωμένο πολιτικά, φαίνεται ανίκανο να παρέμβει καν στα πολιτικά πράγματα. Τούτο, δε, την ώρα που η χώρα δοκιμάζεται από τη χειρότερη κρίση στη μεταπολεμική της εποχή. Οταν μια καθημαγμένη κοινωνία αγωνίζεται για επιβίωση αναζητώντας εναγώνια ένα μήνυμα απελευθέρωσης.
Δεν είναι η πρώτη φορά στη 40xρoνη ιστορία του ΠΑΣΟΚ που αυτό δοκιμάζεται υπαρξιακά και στέκεται πολιτικά με την πλάτη στον τοίχο. Η πρώτη ήταν στη διάρκεια εκείνου του «βρόμικου ’89», όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, αδικώντας βάναυσα ο ίδιος τον εαυτό του και τη δική του ιστορία, επιχείρησε να επιβάλει μέσω τυχοδιωκτών και πολιτικάντηδων τον προσωπικό του έλεγχο σε όλο το πολιτικό σύστημα. Ηθελε να επαναλάβει δηλαδή εκείνο που είχε διαπράξει πολιτικά μέσα στο δικό του κίνημα, αποκλείοντας κορυφαίες προσωπικότητες και στελέχη του από την πολιτική ζωή. Κάτι που έμελλε να έχει ένα ιδιαίτερα σοβαρό κόστος στην πορεία των πολιτικών εξελίξεων, καθώς το κενό εκάλυψαν τάχιστα καραδοκούντες κόλακες και «ειδικοί» των μηχανισμών. Αν τότε επιβίωσε πολιτικά και φυσικά ο Ανδρέας Παπανδρέου, είχε χάσει ήδη τη μισή του καρδιά στο Χέρφιλντ, τούτο οφείλεται αφ’ενός στη βουλιμία των αντιπάλων του, που ήθελαν να τον αφανίσουν παντοιοτρόπως κι αφ’ετέρου στη δική του πολιτική παρουσία και αντοχή.
Το πώς γράφηκαν τα ιστορικά κεφάλαια του ΠΑΣΟΚ και ποιοι πρωταγωνίστησαν με θετικό και αρνητικό τρόπο στους διάφορους σταθμούς του κινήματος αυτού, τούτο δεν είναι ο σκοπός ενός άρθρου που αναλύει την προοπτική του χώρου. Η ιστορία άλλωστε γράφεται ήδη με τη δραματική έως και τραγική «αποστρατεία» σειράς βαριών ονομάτων που αντικρίζουν εν ζωή τον πέλεκυ της κρίσης κι άλλων που αγωνιούν για την επιβίωσή τους. Οι τελευταίοι μάλιστα αναζητούν σε άλλους χώρους πολιτική στέγη -και προστασία- κραυγάζοντας με έναν απίθανο κυνισμό ότι «το ΠΑΣΟΚ πέθανε»!..
Αν έχουν όμως έτσι τα πράγματα, τούτο ισχύει πρωτίστως για αυτούς τους ίδιους που το οδήγησαν στην παρακμή και στο περιθώριο των εξελίξεων. Πέθανε το ΠΑΣΟΚ αυτών που αναρριχήθηκαν ύπουλα μέσα από μηχανισμούς εκτοπίζοντας αγωνιστές και καταξιωμένα ιδρυτικά στελέχη, καθιστάμενοι έτσι όργανα ολιγαρχικών συμφερόντων της διαπλοκής. Οι ίδιοι υπήρξαν φορείς της διαφθοράς και ευθύνονται για τη χρεοκοπία και το ξεπούλημα της πατρίδας μας. Είναι εκείνοι που αλλοίωσαν ακόπιμα τον πατριωτικό και κοινωνικό χαρακτήρα ενός ιστορικού λαϊκού κινήματος. «Αφελείς», αν υπάρχουν, δεν είναι πολιτικά αλλά σκέτα ζώα…
Τελευταία όμως και με αφορμή την πρόσφατη «ελαιοποίηση» του πάλαι ποτέ κινήματος, πληθαίνουν εκείνοι που αρχίζουν να ξαναδιαβάζουν την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, την οποία είχαν μάλλον ξεχάσει, ως και κάποια ηγετικά ή «ιστορικά» λεγόμενα στελέχη. Πρόκειται για κάποιους που αυτοχρίσθηκαν «βαρόνοι» και θεωρούσαν φέουδό τους το τμήμα εκείνο που εξουσίαζαν, ενώ συλλήβδην το απαξιώνουν σήμερα. Αν λοιπόν συμβαίνει τώρα το απίθανο γι’ αυτούς, είναι διότι χαρακτηριστικά σημεία και βασικές θέσεις αυτού του ιστορικού κειμένου καθίστανται πλέον επίκαιρα, σαν να μην πέρασαν τέσσερις δεκαετίες από την παρουσίασή του: «Η πορεία προς την υποτέλεια, την υπονόμευση των εθνικών μας συμφερόντων, τη διάβρωση της λαϊκής κυριαρχίας, τον οικονομικό μαρασμό και την εκμετάλλευση του Ελληνα εργαζόμενου πρέπει να ανακοπεί». Αυτό αναφέρεται στην ιδρυτική διακήρυξη του ’74 και αντιστοιχεί άμεσα στην εφιαλτική πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας. Θα μπορούσε να είχε γραφτεί το ίδιο στις μέρες μας, σαν ένα κεντρικό σύνθημα, ώστε να αποτινάξει ο λαός μας το ζυγό μιας αποικιοκρατικής κι εθνοκτόνου τρόικας.
Σχεδόν 40 χρόνια μετά την ιστορική διακήρυξη της «Τρίτης του Σεπτέμβρη», το επίσημο ΠΑΣΟΚ αποτελεί σκιά μόνο του παλιού του εαυτού. Πολιτικά στέκεται με την πλάτη στον τοίχο, μακριά από τον κόσμο του και χωρίς καθοδήγηση. Κάποιοι πειραματίζονται με συσκευασίες υλικών που φέρουν ήδη ημερομηνία λήξεως. Αυτό που φαίνεται όμως να υπάρχει ακόμη είναι ένα ισχυρό κοινωνικό ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση του λαού που το στήριζε. Και τούτο εμφανίζεται τελευταία με την επικράτηση σε εκλογικές αναμετρήσεις επαγγελματικών κ.ά. χώρων στελεχών που έχουν καταβολές στο ιστορικό «κίνημα της αλλαγής». Κι ενώ η χώρα τελεί υπό ξένο έλεγχο και η Ελλάδα έχει καταντήσει αποικία χρέους, οι συνθήκες κρίσης εμφανίζονται πολιτικά και κοινωνικά παρόμοιες εκείνων μετά την εθνική καταστροφή στην Κύπρο το 1974. Κι όπως έγινε τότε με το ΠΑΣΟΚ, το ίδιο σήμερα αναζητείται το «άλλο», εκείνο που θα εκφράσει τον κόσμο αυτού του ευρέος χώρου, ερήμην βεβαίως όλων των επιγόνων του Ανδρέα Παπανδρέου και των λογής «επιμηθέων».
* Δημοσιογράφος, πολιτικός επιστήμων
tzortzis.jan@gmail.com
πηγή: www.enet.gr
Αναρτήσεις
