Του Θανάση Νικολαΐδη
ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ
για οικογενειοκρατία στο Κοινοβούλιο. Ονόματα επαναλαμβανόμενα κι απ’
τον…παππού στον εγγονό, στο ανίψι ενίοτε, κι όρεξη να’ χεις να ψηφίζεις.
Άρπαξαν το βουλευτιλίκι ισοβίως - αξεσουάρ
προσοδοφόρο και «ένδοξο» - και ο
«υπήκοος» έσπευδε να το ανανεώνει με την ψήφο του. Χωρίς να χολοσκάει για τα
ψιλά και τα…χοντρά, αν π.χ. ο εκλεκτός του δεν πήγε φαντάρος.
ΠΕΡΑΣΑΝ
χρόνια και τα πολιτικά μας ήθη…εξελίχθηκαν. Τέλος η ονοματοκρατία, ναι οι νέοι
στη Βουλή. Ανανέωση σε πρόσωπα, ωστόσο, η νοοτροπία παραμένει. Και η πρακτική.
Κανένας τους δεν «εμέσησε το χρήμα» ως ιδανικό τα σύγχρονης ζωής μας.
Βουλευτική αποζημίωση, λοιπόν, αύξουσα κατά τις ανάγκες και τη…βουλιμία τους,
«σεμνά και ταπεινά» μη δώσουν στόχο, και το μάτι στους…δικαστικούς. Μη φανεί
πως είναι «ήσσων» η νομοθετική τους εξουσία, μη τους πιάσει πανικός με την
μισθολογική τους αβεβαιότητα δίπλα σ’ εκείνην της επανεκλογής. Και οι
«τετραετίες». Κουτσουρεμένες στον ταραχώδη πολιτικό μας βίο, αβέβαιες κι αυτές
στην αδιάλειπτη διαδοχή τους.
ΓΙ
αυτό έψαξαν ως Σώμα, «επαγγελματίες» και σινάφι. Το μελέτησαν και κατέληξαν:
Συνδέουμε το παραδάκι (αποζημίωση το λένε) με τον μισθό ανωτάτου δικαστικού,
κατοχυρώνουμε το δικαίωμα(!;) συνταγματικά και κοιμόμαστε ήσυχοι. Κι ύστερα; Οι
«υπήκοοι» δεν αντιδρούν, βροχή τα προνόμια και η έμπνευση οργιάζει. Απ’ το
γκαράζ της βουλής ταξιδεύει σε πολλαπλές συντάξεις, αποζημιώσεις και επιτροπές,
τριγυρνά σε «δεδουλευμένα» που τους…χρωστάμε, αιωρείται πάνω από μάζες που
αδημονούν κι αυτές για το ρουσφέτι τους κι ύστερα αράζει για αναπαμό στα
τζακούζι του θράσους και της καλοπέρασής τους.
ΞΕΣΠΑΣΕ
κρίση και…τη δώρισαν σε μας. Σκέφθηκαν τη υναίκα του Καίσαρα που «πρέπει να
φαίνεται και τιμία» (το άλλο σκέλος το αγνόησαν) κι έκαναν πίσω. Θεαματικά και
στα μικρά. Προσωρινά, μέχρι να κάνει ξαστεριά. Επίμονα στα προνόμια κι ακόμα η
«μη ευθύνη υπουργών» εξασφαλίζει ατιμωρησία των παλιών και ασυλία των μελλόντων
(να αμαρτήσουν).
ΜΑΣ
«στοιχίζουν» κάνα εικοσάρι χιλιάρικα το μήνα έκαστος/εκάστη κι ας φύγουμε απ’
την ύλη. Τους περιμέναμε πολιτισμένους κι ανεβασμένους κι αυτοί/αυτές
τσακώνονται σοβαρά για τα αστεία αστειευόμενοι για τα σοβαρά και σιωπώντες για
τα μείζονα. Με τα «θα σας κρεμάσουμε» της…νέας γενιάς και με τα «γουναράδικά»
τους. Κι αν το ψάξεις, μπορεί να ανακαλύψεις πως και οι σημερινοί δεν πήγαν
φαντάροι, στην πλειοψηφία τους. Έχει, βλέπεις, και τον ψυχισμό του ο…αφάνταρος.
Να υπηρετήσει την πατρίδα του απ’ τα κοινοβουλευτικά έδρανα πατσίζοντας το
χρέος του.
ΤΑ
παραπάνω είναι λίπασμα στο χωράφι της ΧΑ. Τροφή στα «παλληκάρια» της.
Αναρτήσεις
