Του Θανάση
Νικολαΐδη
ΚΙ αυτοί
συνεχίζουν…Την πρακτική της πολιτικολογίας (κομματολογίας) με πάθος και με
στόχο προφανή. Για την…κατατρόπωση του αντιπάλου και τη «νίκη». Ακόμα και στις
χαλεπές μέρες μας, που ψάχνεις για κυβερνήσεις. Ενώ δεν θέλουν να κυβερνήσουν,
αγωνίζονται για να (μας) κυβερνήσουν. Από παραμένουσα δίψα για εξουσία; Είναι η
ψυχοσύνθεση του πολιτικού; Τα κίνητρα (προνόμια), η «δόξα»;
ΕΤΣΙ κι
αλλιώς, η «Ενωμένη Αντιπολίτευση» σνομπάρει (προσωρινά) την εξουσία, απέχοντας
υπολογισμένα και ο αγώνας-«αγώνας». Ακόμα κι από δημάρχους-καλούς ανάμικτους με
τους «κακούς»-να απειλούν με παραιτήσεις(;!) και κανένας τους να μην
παραιτείται. Και ποιος είναι ένας «κακός» δήμαρχος; Ο νομίμως ανήθικος που
«έσπαζε» δημοτικά έργα και προσελάμβανε ευνοούμενους. Αυτός που «του» χρώσταγαν
δημοτικά τέλη καταστηματάρχες και δεν τα εισέπραττε μη χάσει ψήφους. Και είναι
τα περί παραίτησης προεκλογική αυτοπροβολή με τον…αέρα. Χωρίς δαπανηρές
προεκλογικές καμπάνιες, σήμερα που δεν υπάρχουν λεφτά για πέταμα.
ΘΕΛΑΜΕ,
λοιπόν, κομμένους τους τηλεοπτικούς καυγάδες και δεν μας κάνουν τη χάρη. Τις
παλιές…καλές συνήθειες πεθαμένες κι αυτοί/αυτές
βγαίνουν καθ’ ομάδες, κόμμα και «ιδεολογία». Με προκαθορισμένο το πεδίο
λεκτικής δράσης μη γίνει το λάθος-γκάφα, συγκρατημένα και πειθαρχημένα. Στις
«αρχές» του κόμματος και με περίτεχνη αγιοποίηση του αρχηγού. Παλιού, σημερινού
και…μελλούμενου. Σαν να μη μας κυβέρνησαν αποτυχημένοι πρωθυπουργοί που δεν
σκάνε μύτη, δεν τα’ κονόμησαν υπουργοί που κυκλοφορούν ελεύθεροι, δεν έπεσαν
μίζες με χαμένα τα ίχνη τους.
ΚΙ αυτό
πάλι, το...παλιό καινούριο με τον κ. Μαντέλη; Τον «τσίμπησαν» στο τσακ για
μικρή μίζα μεγάλης ανηθικότητας. Και υποκρισίας. «Για τις σπουδές των παιδιών
του» είπε ο…άγνωστος καταθέτης και ο μελαψός μιζαδόρος το γύρισε στο Κόμμα και
την προεκλογική του καμπάνια.
ΣΤΑ
«παράθυρα», λοιπόν, και σαν να μη συνέβη τίποτα, στο ίδιο μοτίβο, με πάθος κι
από μακριά. «Περάστε τον κάβο κι αφού κάποια σχιαχτούν, ερχόμαστε καπεταναίοι
με τη θάλασσα λάδι. Απολύστε για να τους επαναπροσλάβουμε». Όταν έρθουν «εν
δόξη» (και χωρίς τιμή) και δούμε υπουργούς εκείνους κι εκείνες που σήμερα
αρνούνται πεισματικά, ως κόμμα, πρόσωπα και παράταξη.
ΚΑΙ,
βέβαια, οι σημερινοί κάνουν λάθη μικρά και μεγάλα, ωστόσο, όχι σαν εκείνα τα
παλιά, κομματικά και…αξέχαστα. Κουράγιο να’ χουν για σαϊτιές και πυρ ομαδόν.
Ακόμα και για τα σωστά, που δεν φαίνονται, στην αγωνία και το άγχος που
τραβάμε. Γιατί, αν είναι δύσκολο να απολύσεις ακόμα και τον επίορκο, είναι
πανεύκολο να του υπόσχεσαι επαναπρόσληψη.
Αναρτήσεις
