του Μάκη Φόρτε
Πρώτα, το αυτονόητο: το ΤΕΙ Ιονίων Νήσων πρέπει να σωθεί και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο να ισχυροποιηθεί. Ύστερα, το προφανές: η ύπαρξη ενός ομόσπονδου (κατά την ορολογία του σχεδίου «Αθηνά») και τριτοβάθμιου εκπαιδευτικού – πνευματικού ιδρύματος με Επτανησιακή εμβέλεια θα αποτελέσει τον ισχυρότερο συνεκτικό ιστό της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων.
Και μετά, το αναπόφευκτο: το κοινωνικοοικονομικό σοκ που θα προκληθεί από την διάλυση της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων, με την Κέρκυρα και τη Λευκάδα να μετακινούνται στην Ήπειρο και Ιθάκη, Κεφαλονιά και Ζάκυνθο να προσκολλούνται σε Μοριά και Ρούμελη, είναι ανυπολόγιστο.
Το συμπέρασμα: Το ερώτημα δεν είναι διαλύεται ή διατηρείται το ΤΕΙ στα Ιόνια Νησιά και πως – με ή χωρίς το Ιόνιο Πανεπιστήμιο.
Το πραγματικό ερώτημα είναι: Δημιουργείται ή όχι ένα ισχυρό και βιώσιμο (εκπαιδευτικά και παιδαγωγικά) Επτανησιακό τριτοβάθμιο ίδρυμα που θα λειτουργήσει ως υπαρξιακός καταλύτης για την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων;
Σύμφωνα με τον Αϊνστάιν η διαφορά μεταξύ ενός αισιόδοξου και ενός απαισιόδοξου ξέρετε ποια είναι ;
Ο απαισιόδοξος λέει «εδώ που φτάσαμε, χειρότερα δεν γίνεται». Και ο αισιόδοξος του απαντά «γίνεται, γίνεται!»
Υπό αυτήν, την έννοια τα Επτάνησα είναι τόποι με αστείρευτη αισιοδοξία.
Και ο λόγος είναι απλός:
Από την στιγμή που η περιφερειακή αυτοδιοίκηση έχει αφεθεί από το κεντρικό κράτος στην τύχη της δίχως καμία (και το τονίζω το…. «καμία») αντίδραση από την περιφερειακή αρχή, σε συνδυασμό με την προκλητική απαξίωση των νησιών του Ιονίου άρα και της Περιφέρειας, μόνο μια θεαματική αλλαγή στις προθέσεις του κράτους των Αθηνών μπορεί να βελτιώσει τα πράγματα.
Αυτή η στροφή στην περιφερειακή ανάπτυξη και τις νησιωτικές πολιτικές όμως εξαρτάται από τη βούληση αυτών που συγκροτούν το (αθηνοκεντρικό) πολιτικό σύστημα και οι οποίοι δεν έχουν κανένα συμφέρον να το μεταρρυθμίσουν.
Άρα τα πράγματα θα αφεθούν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Να εξηγήσω τον συλλογισμό μου με το παράδειγμα της επικαιρότητας: Την διάλυση του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων (όσο και αν θέλουν να την εμφανίσουν ως …. συγχώνευση) και την αποδυνάμωση του Ιόνιου Πανεπιστήμιου (όσο και αν η κομματική πρύτανης θέλει να αποκρύψει με την συγκατάβαση της περιφερειακής αρχής και όχι μόνο….).
Οι σχεδιασμοί της τρικομματικής μνημονιακής συγκυβέρνησης για την τριτοβάθμια εκπαίδευση στα Ιόνια Νησιά, οδηγούν αναπόφευκτα σε κοινωνικοοικονομικό σοκ την Κεφαλονιά, τη Ζάκυνθο και τη Λευκάδα (από την διάλυση του ΤΕΙ), σε στοχευμένο εφησυχασμό την Κέρκυρα (από την αποδυνάμωση του Ιόνιου Πανεπιστήμιου) και την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων ένα βήμα πριν τη διάλυση (από την συνεχή αφαίρεση υπηρεσιών και θεσμών – μόνο στο περιφερειακό συμβούλιο του ερχόμενου Σάββατου συζητούνται τρεις (!) καταργήσεις).
Η λογική τι λέει ;
Η επίλυση του υπαρξιακού προβλήματος του Ιονίου Πανεπιστήμιου και του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων με Επτανησιακή οπτική, συντελεί στην αναβάθμιση τους και ανάγεται σε ισχυρό συνεκτικό κρίκο της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων.
Αυτονόητα πράγματα, θα μου πείτε. Σωστό. Αλλά δεν πρόκειται να γίνουν. Και αν γίνουν θα γίνουν, είτε με τρόπο που θα δημιουργεί σύγχυση, είτε με τρόπο που θα διαιωνίζει την υπάρχουσα καθομολογούμενη προβληματική κατάσταση. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση θα εκθέσει όσους την επέλεξαν.
Διότι η ξεκάθαρη λύση δεν θα επιτραπεί, ούτε από την κυβέρνηση που σχεδίασε το πρόβλημα κατ’επιταγή των μνημονίων, ούτε από το καθηγητικό κατεστημένο που το επιθυμεί, αλλά ούτε και από την περιφερειακή αρχή που το υποθάλπει.
Και αυτό γιατί η ξεκάθαρη λύση αμφισβητεί ευθέως τις επιταγές των μνημονίων, τα προνόμια του καθηγητικού κατεστημένου και την μικροπολιτική υστεροβουλία της περιφερειακής αρχής.
Η δημοτική αρχή εκτιμάται ανυποψίαστη, έστω και αν βρυχάται….
Και οι χρησιμοποιούμενοι πολιτικοί ….χρησιμοποιούνται σε βαθμό που τους αδικεί, προκαταβολικά μάλιστα, περίπου ως….εθνικοί ευεργέτες σε μεταθανάτια χρήση για την ονοματοθεσία οδών και κτιρίων.
Το παράδειγμα του Ιονίου Πανεπιστήμιου (που ποτέ δεν έγινε Ιόνιο και είναι αμφισβητούμενο πόσο έχει εκπληρώσει το δεύτερο συνθετικό του στην 30χρονη πορεία του) και του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων (που ως υποκατάστατο δημιούργημα είναι στο διηνεκές θνησιγενές) αναδεικνύει και το υπαρξιακό πρόβλημα της Περιφέρειας της Επτανήσου Πολιτείας.
Εξηγεί τα αδιέξοδα και τις αγκυλώσεις. Και ερμηνεύει για ποιον λόγο το πρώτο ελεύθερο κράτος της σύγχρονης Ελλάδας δεν μπορεί να σταθεί (ούτε) σαν μια σύγχρονη αυτοδιοικητική μονάδα. Τα υπόλοιπα....
Υ.Γ.
1. Για όσους μεγαλύτερη αξία έχει η στείρα παρελθοντολογία και οι όψιμοι «σωτήρες» στην πολιτική, θα τους παραπέμψω στο φύλλο της «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ» τον Δεκέμβρη του 1998 και στην χαμένη ευκαιρία από το ομόφωνο ψήφισμα του περιφερειακού συμβουλίου στις 5/4/1999.
Κάποιοι – ευτυχώς – ακόμη και στους χαλεπούς – για την πολιτική – καιρούς που ζούμε παραμένουν συνεπείς σε όσα υποστηρίζουν.
2. Στην περίπτωση που υπάρξει «καθαρή λύση» στην κοινή Επτανησιακή προοπτική των δύο σημερινών ιδρυμάτων θα είμαι ο πρώτος που θα σπεύσω να την επικροτήσω, ως ένας από τους λίγους που μοναχικά χρόνια τώρα την υποστηρίζουν. Γιαυτό και σήμερα αισθάνομαι ευτυχής, έστω και με (μικρο)πολιτική σκοπιμότητα εκ μέρους τους, που γίναμε πολλοί από την Ζάκυνθο μέχρι την Κέρκυρα στη δύσκολη τούτη ώρα (νάστε καλά κ. Γκερέκου και κ. Πολίτη….).
Αναρτήσεις
.jpg)
