Αναδημοσίευση απο Lefkas News φύλλο: 174
Γράφει η Βούλα Σιγάλα
Ο Σαλβατόρ Νταλί είπε κάποτε: Το πρόβλημα με τη «νέα γενιά» ξεκινά όταν παύεις να ανήκεις σ’ αυτήν. Και προς Θεού, δεν θα αρχίσω με πεσιμιστικές θεωρίες για τον χρόνο που περνά και πίσω δεν γυρνά αλλά συνειδητοποίησα ότι πλέον δεν είμαι κομμάτι της νέας γενιάς αλλά κάποιας προγενέστερης. Και –παραδόξως- δεν μελαγχόλησα αλλά με έπιασε μια νοσταλγική διάθεση να θυμηθώ όλα αυτά που συγκροτούσαν την καθημερινότητά μου τότε που ήμουν και εγώ, «νέα γενιά».
Αν το δούμε ληξιαρχικώς, που καθόλου δεν με συμφέρει, γεννήθηκα στο τέλος της δεκαετίας του ’60 αλλά θεωρώ ότι η δεκαετία στην οποία άρχισα να καταλαβαίνω ποια είμαι και που πάω, είναι στην ουσία… δύο δεκαετίες: του ’80 και του ΄90.
Έζησα πλήρως την άνοδο και την πτώση του ΠΑΣΟΚ, της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΚΚΕ, των εκσυγχρονιστών. Έζησα τις στιγμές της περεστρόικα, της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, του Αραφάτ, του Καντάφι και άλλων που ίσως τώρα μου διαφεύγουν.
Θυμάμαι τον τρόμο του Τσερνομπίλ, την έκρηξη του Τσάλεντζερ, τις μέρες των Ίμια. Έζησα στιγμές σεισμού του 1981, ενώ βλέπαμε στην τηλεόραση το Φως του Αυγερινού. Είδα στο Ηρώδειο τον Μινωτή να παίζει θεϊκά τον Οιδίποδα, τραγούδησα σε μπουάτ στην Πλάκα, γλέντησα στο πάρτι στην Βουλιαγμένη του Λουκιανού Κηλαηδόνη.
Πανηγύρισα για τα μετάλλια της Βερούλη και της Σακοράφα, ανέμισα υπερήφανη την ελληνική σημαία για τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά.
Παρακολούθησα την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ να γίνονται ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2, καλωσόρισα τα ιδιωτικά κανάλια και παραξενεμένη είδα να σταματά το έργο για να δείξουν …διαφημίσεις. Είδα έργα του Ξενόπουλου, Αστροφεγγιά, Λωξάντρα, θέατρο της Δευτέρας, Τρείς Χάριτες, το Ρετιρέ, την Λάμψη, οι Αυθαίρετοι, οι Απαράδεκτοι, Χάι Ροκ, Οι Μεν και οι Δεν και άλλα τόσα.
Διασκέδασα με την Μαρία Αλιφέρη να με καληνυχτίζει με το «Σας Αγαπώ», με τον τροχό της τύχης με τον Πολυχρονίου και το Μεγάλο Παζάρι.
Ανήκω στην γενιά που πρόλαβε το σχολείο το Σάββατο πριν αυτό καταργηθεί, νομίζω στα τέλη της δεκαετίας του ’70, τις υποχρεωτικές μπλε ποδιές των μαθητών. Ψώνισα στον Μινιόν και στον Κατράντζος Σπορ και θυμάμαι έντονα τις πυρκαγιές που τα κατέστρεψαν. Θυμάμαι τις αθλητικές φόρμες που φορούσαμε στην ώρα της γυμναστικής που ήταν επηρεασμένες από την ανατολικογερμανική νοοτροπία ντυσίματος των αθλητών. Ζήλεψα σαν τρελή αθλητικά παπούτσια Diadora, με πράσινο σήμα στην φτέρνα αλλά συμβιβαζόμουν με απλές και κοινές «ελβιέλες».
Σύχνασα στα ηλεκτρονικά, που ήταν κάτι μαγαζιά πρόγονοι των σημερινών ιντερνέτ καφέ, μόνο λίγο πιο γλοιώδη, με κάτι κονσόλες μεγέθους ΑΤΜ που λειτουργούσαν με νόμισμα, συνήθως 50 δραχμές και που κάθε μια τέτοια κονσόλα είχε ένα και μοναδικό παιχνίδι και συνήθως πάντα κάποιος περίμενε να τελειώσεις εσύ το παιχνίδι για να παίξει αυτός.
Λάτρεψα το βινύλιο και είχα και αρκετά μικρά δισκάκια (45άρια). Έφτιαχνα κασέτες σε δισκοπωλείο (ναι, υπήρχαν και τέτοια) ή προσπαθούσα να γράψω τραγούδια από το ραδιόφωνο πατώντας ταυτόχρονα το play & το record και παρακαλούσα να μην μιλήσει ο ραδιοφωνικός παραγωγός και κατορθώσω να γράψω ακέραιο το τραγούδι αλλά συνήθως ήμουν άτυχη. Όταν μπλεκόταν η ταινία της κασέτας την διόρθωνα χρησιμοποιώντας ένα μολύβι. Λάτρεψα τις βιντεοκασέτες και τα βίντεο κλαμπ και μαγεμένη αντίκρισα το πρώτο μου walkman με κασέτα στην αρχή και cd πολύ αργότερα.
Αντίκρισα θαμπωμένη τον πρώτο υπολογιστή, μεγέθους ηλεκτρικής κουζίνας τουλάχιστον και πέρασα άπειρες ώρες μαθαίνοντας εντολές basic και cobol.
Είχαμε πάντα μαζί μας ψιλά –συνήθως 5δραχμα- για το κερματοτηλέφωνο το οποίο βρισκόταν μέσα σε κάτι απίστευτους μεταλλικούς με μπλε λεπτομέρειες θαλάμους που έκλεινε η πόρτα πτυσσόμενα πίσω σου αφήνοντας συνήθως ουρά να περιμένει να τηλεφωνήσει επίσης. Αγαπημένη μου ανάμνηση είναι το κόκκινο κερματοτηλέφωνο με το πορτάκι στο κάτω μέρος από το οποίο σου επιστρεφόταν το νόμισμα αν τελικά δεν κατόρθωνες να μιλήσεις στο τηλέφωνο. Καλωσόρισα την εξέλιξη με την εμφάνιση των καρτοτηλεφώνων και φρόντιζα να έχω πάντα μαζί μου μια τηλεκάρτα.
Είχαμε δραχμές και θυμάμαι ακόμη την πρώτη έκδοση του 5χίλιαρου και αργότερα του 10χίλιαρου. Μαγεμένη, όταν πληρώθηκα τον πρώτο μου μισθό σε φάκελο μισθοδοσίας στο χέρι ζεστό και σπαρταριστό, είδα το πορτοφόλι μου να μην κλείνει καλά-καλά από τα χιλιάρικα και μου φάνηκε ότι μπορούσα να αγοράσω όλον τον κόσμο και πάλι θα περίσσευαν χρήματα. Είχα στην τσέπη μου 1000 δραχμές και θεωρούσα ότι είχα πολλά χρήματα μαζί μου.
Ήταν οι εποχές που μεγαλώναμε με Game Boy και τον Super Mario, με Atari, με τον Κέβιν Κόστνερ να χορεύει με τους λύκους, με τον Braveheart βαμμένο στα χρώματα του πολέμου. Αγοράζαμε Μανίνα και Κατερίνα από τα περίπτερα, είχαμε παγουρίνο, τρώγαμε εκστασιασμένοι για πρώτη φορά γαριδάκια Μπόζο (με δωράκι μέσα), δρακουλίνια, φουντούνια, βλέπαμε ταινίες με τον Ψάλτη και τον Γαρδέλη.
Κάναμε τα μαλλιά μας αφάνα, φορούσαμε βάτες, γκέτες, χορεύαμε Μακαρένα και ακούγαμε Duran-Duran, Cindy Lauper, Frankie goes to Hollywood, Wham, Bonnie Tyler, Tina Turner, Eurythmics αλλά και «Ρίτα Ριτάκι» των αδελφών Κατσιμίχα, «Καλοκαιράκι» των Φατμέ, «Για το καλό μου» του Μηλιώκα, «Batida di Coco» της Αρλέτα.
Πρόλαβα στην Αθήνα τα ταξί να είναι γκρι, τον εισπράκτορα στο λεωφορείο, το «141» στο τηλέφωνο και άκουγα: «…στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι…». Τα τηλέφωνα ήταν με καντράν, με τρύπες που κάθε μια αντιστοιχούσε σε ένα νούμερο από το 0 έως και το 9 και αντίστοιχα γυρνούσαμε κάθε τρύπα.
Τα τηλέφωνα ήταν με 7 νούμερα και ήταν πραγματικός άθλος να καταφέρεις να καλέσεις το σωστό νούμερο με την πρώτη απόπειρα μιας και τα δίκτυα ήταν αναλογικά. Και όταν κατάφερνες να καλέσεις συχνά πυκνά οι γραμμές μπλεκόντουσαν με αποτέλεσμα να ακούς συνομιλίες άλλων ή να έχεις κοινό στις δικές σου συνομιλίες. Και η επικοινωνία να είναι αχνή, με θόρυβο, με παράσιτα και αναγκαζόσουν να καλείς ξανά το μηδέν ελπίζοντας να διορθωθεί η γραμμή. Θυμάμαι τα τηλέφωνα με τους μετρητές που ζήταγες από τον μαγαζάτορα, συνήθως ψιλικατζή, να μηδενίσει τον μετρητή για να μπορέσεις να πάρεις τηλέφωνο και να πληρώσεις αργότερα τις μονάδες που σου αναλογούσαν.
Φανταζόμουν το 2000 ως μια μαγική εποχή, με τρελές εφευρέσεις, με ομοιόμορφες στολές –σαν το Σταρ Τρεκ-, με συχνά ταξίδια στο φεγγάρι και εμένα μεγάλη, πάνω από τα 30 και να μου φαίνεται συγκλονιστικό αυτό. Ήμουν μικρή αλλά προσπαθούσα να τραβήξω τον χρόνο και να ξεχειλώσει έτσι ώστε να μεγαλώσω νωρίτερα και να προλάβω να κάνω όλα αυτά τα οποία ονειρευόμουν.
Μου έλεγαν συχνά: «εσείς η νέα γενιά» και θύμωνα με το επικριτικό της προσφώνησης. Βιαζόμουν να μεγαλώσω και πίστευα ότι αργώ κάθε μέρα και περισσότερο. Και κάποια μέρα κατάλαβα ότι η «νέα γενιά» πλέον δεν είμαι εγώ. Και πέρασε σχεδόν η μισή ζωή χωρίς να καταλάβω πως πέρασε, σαν νερό, σαν μια αναπνοή. Και εγώ, η πάντα ριζοσπαστικά προοδευτική, μερικές φορές δυσκολεύομαι να καταλάβω τη νεολαία και σαν παλιό δίκτυο τηλεφωνίας λέω: «πάρτε το μηδέν».
Ο Σαλβατόρ Νταλί είπε κάποτε: Το πρόβλημα με τη «νέα γενιά» ξεκινά όταν παύεις να ανήκεις σ’ αυτήν. Και προς Θεού, δεν θα αρχίσω με πεσιμιστικές θεωρίες για τον χρόνο που περνά και πίσω δεν γυρνά αλλά συνειδητοποίησα ότι πλέον δεν είμαι κομμάτι της νέας γενιάς αλλά κάποιας προγενέστερης. Και –παραδόξως- δεν μελαγχόλησα αλλά με έπιασε μια νοσταλγική διάθεση να θυμηθώ όλα αυτά που συγκροτούσαν την καθημερινότητά μου τότε που ήμουν και εγώ, «νέα γενιά».
Αν το δούμε ληξιαρχικώς, που καθόλου δεν με συμφέρει, γεννήθηκα στο τέλος της δεκαετίας του ’60 αλλά θεωρώ ότι η δεκαετία στην οποία άρχισα να καταλαβαίνω ποια είμαι και που πάω, είναι στην ουσία… δύο δεκαετίες: του ’80 και του ΄90.
Έζησα πλήρως την άνοδο και την πτώση του ΠΑΣΟΚ, της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΚΚΕ, των εκσυγχρονιστών. Έζησα τις στιγμές της περεστρόικα, της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, του Αραφάτ, του Καντάφι και άλλων που ίσως τώρα μου διαφεύγουν.
Θυμάμαι τον τρόμο του Τσερνομπίλ, την έκρηξη του Τσάλεντζερ, τις μέρες των Ίμια. Έζησα στιγμές σεισμού του 1981, ενώ βλέπαμε στην τηλεόραση το Φως του Αυγερινού. Είδα στο Ηρώδειο τον Μινωτή να παίζει θεϊκά τον Οιδίποδα, τραγούδησα σε μπουάτ στην Πλάκα, γλέντησα στο πάρτι στην Βουλιαγμένη του Λουκιανού Κηλαηδόνη.
Πανηγύρισα για τα μετάλλια της Βερούλη και της Σακοράφα, ανέμισα υπερήφανη την ελληνική σημαία για τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά.
Παρακολούθησα την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ να γίνονται ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2, καλωσόρισα τα ιδιωτικά κανάλια και παραξενεμένη είδα να σταματά το έργο για να δείξουν …διαφημίσεις. Είδα έργα του Ξενόπουλου, Αστροφεγγιά, Λωξάντρα, θέατρο της Δευτέρας, Τρείς Χάριτες, το Ρετιρέ, την Λάμψη, οι Αυθαίρετοι, οι Απαράδεκτοι, Χάι Ροκ, Οι Μεν και οι Δεν και άλλα τόσα.
Διασκέδασα με την Μαρία Αλιφέρη να με καληνυχτίζει με το «Σας Αγαπώ», με τον τροχό της τύχης με τον Πολυχρονίου και το Μεγάλο Παζάρι.
Ανήκω στην γενιά που πρόλαβε το σχολείο το Σάββατο πριν αυτό καταργηθεί, νομίζω στα τέλη της δεκαετίας του ’70, τις υποχρεωτικές μπλε ποδιές των μαθητών. Ψώνισα στον Μινιόν και στον Κατράντζος Σπορ και θυμάμαι έντονα τις πυρκαγιές που τα κατέστρεψαν. Θυμάμαι τις αθλητικές φόρμες που φορούσαμε στην ώρα της γυμναστικής που ήταν επηρεασμένες από την ανατολικογερμανική νοοτροπία ντυσίματος των αθλητών. Ζήλεψα σαν τρελή αθλητικά παπούτσια Diadora, με πράσινο σήμα στην φτέρνα αλλά συμβιβαζόμουν με απλές και κοινές «ελβιέλες».
Σύχνασα στα ηλεκτρονικά, που ήταν κάτι μαγαζιά πρόγονοι των σημερινών ιντερνέτ καφέ, μόνο λίγο πιο γλοιώδη, με κάτι κονσόλες μεγέθους ΑΤΜ που λειτουργούσαν με νόμισμα, συνήθως 50 δραχμές και που κάθε μια τέτοια κονσόλα είχε ένα και μοναδικό παιχνίδι και συνήθως πάντα κάποιος περίμενε να τελειώσεις εσύ το παιχνίδι για να παίξει αυτός.
Λάτρεψα το βινύλιο και είχα και αρκετά μικρά δισκάκια (45άρια). Έφτιαχνα κασέτες σε δισκοπωλείο (ναι, υπήρχαν και τέτοια) ή προσπαθούσα να γράψω τραγούδια από το ραδιόφωνο πατώντας ταυτόχρονα το play & το record και παρακαλούσα να μην μιλήσει ο ραδιοφωνικός παραγωγός και κατορθώσω να γράψω ακέραιο το τραγούδι αλλά συνήθως ήμουν άτυχη. Όταν μπλεκόταν η ταινία της κασέτας την διόρθωνα χρησιμοποιώντας ένα μολύβι. Λάτρεψα τις βιντεοκασέτες και τα βίντεο κλαμπ και μαγεμένη αντίκρισα το πρώτο μου walkman με κασέτα στην αρχή και cd πολύ αργότερα.
Αντίκρισα θαμπωμένη τον πρώτο υπολογιστή, μεγέθους ηλεκτρικής κουζίνας τουλάχιστον και πέρασα άπειρες ώρες μαθαίνοντας εντολές basic και cobol.
Είχαμε πάντα μαζί μας ψιλά –συνήθως 5δραχμα- για το κερματοτηλέφωνο το οποίο βρισκόταν μέσα σε κάτι απίστευτους μεταλλικούς με μπλε λεπτομέρειες θαλάμους που έκλεινε η πόρτα πτυσσόμενα πίσω σου αφήνοντας συνήθως ουρά να περιμένει να τηλεφωνήσει επίσης. Αγαπημένη μου ανάμνηση είναι το κόκκινο κερματοτηλέφωνο με το πορτάκι στο κάτω μέρος από το οποίο σου επιστρεφόταν το νόμισμα αν τελικά δεν κατόρθωνες να μιλήσεις στο τηλέφωνο. Καλωσόρισα την εξέλιξη με την εμφάνιση των καρτοτηλεφώνων και φρόντιζα να έχω πάντα μαζί μου μια τηλεκάρτα.
Είχαμε δραχμές και θυμάμαι ακόμη την πρώτη έκδοση του 5χίλιαρου και αργότερα του 10χίλιαρου. Μαγεμένη, όταν πληρώθηκα τον πρώτο μου μισθό σε φάκελο μισθοδοσίας στο χέρι ζεστό και σπαρταριστό, είδα το πορτοφόλι μου να μην κλείνει καλά-καλά από τα χιλιάρικα και μου φάνηκε ότι μπορούσα να αγοράσω όλον τον κόσμο και πάλι θα περίσσευαν χρήματα. Είχα στην τσέπη μου 1000 δραχμές και θεωρούσα ότι είχα πολλά χρήματα μαζί μου.
Ήταν οι εποχές που μεγαλώναμε με Game Boy και τον Super Mario, με Atari, με τον Κέβιν Κόστνερ να χορεύει με τους λύκους, με τον Braveheart βαμμένο στα χρώματα του πολέμου. Αγοράζαμε Μανίνα και Κατερίνα από τα περίπτερα, είχαμε παγουρίνο, τρώγαμε εκστασιασμένοι για πρώτη φορά γαριδάκια Μπόζο (με δωράκι μέσα), δρακουλίνια, φουντούνια, βλέπαμε ταινίες με τον Ψάλτη και τον Γαρδέλη.
Κάναμε τα μαλλιά μας αφάνα, φορούσαμε βάτες, γκέτες, χορεύαμε Μακαρένα και ακούγαμε Duran-Duran, Cindy Lauper, Frankie goes to Hollywood, Wham, Bonnie Tyler, Tina Turner, Eurythmics αλλά και «Ρίτα Ριτάκι» των αδελφών Κατσιμίχα, «Καλοκαιράκι» των Φατμέ, «Για το καλό μου» του Μηλιώκα, «Batida di Coco» της Αρλέτα.
Πρόλαβα στην Αθήνα τα ταξί να είναι γκρι, τον εισπράκτορα στο λεωφορείο, το «141» στο τηλέφωνο και άκουγα: «…στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι…». Τα τηλέφωνα ήταν με καντράν, με τρύπες που κάθε μια αντιστοιχούσε σε ένα νούμερο από το 0 έως και το 9 και αντίστοιχα γυρνούσαμε κάθε τρύπα.
Τα τηλέφωνα ήταν με 7 νούμερα και ήταν πραγματικός άθλος να καταφέρεις να καλέσεις το σωστό νούμερο με την πρώτη απόπειρα μιας και τα δίκτυα ήταν αναλογικά. Και όταν κατάφερνες να καλέσεις συχνά πυκνά οι γραμμές μπλεκόντουσαν με αποτέλεσμα να ακούς συνομιλίες άλλων ή να έχεις κοινό στις δικές σου συνομιλίες. Και η επικοινωνία να είναι αχνή, με θόρυβο, με παράσιτα και αναγκαζόσουν να καλείς ξανά το μηδέν ελπίζοντας να διορθωθεί η γραμμή. Θυμάμαι τα τηλέφωνα με τους μετρητές που ζήταγες από τον μαγαζάτορα, συνήθως ψιλικατζή, να μηδενίσει τον μετρητή για να μπορέσεις να πάρεις τηλέφωνο και να πληρώσεις αργότερα τις μονάδες που σου αναλογούσαν.
Φανταζόμουν το 2000 ως μια μαγική εποχή, με τρελές εφευρέσεις, με ομοιόμορφες στολές –σαν το Σταρ Τρεκ-, με συχνά ταξίδια στο φεγγάρι και εμένα μεγάλη, πάνω από τα 30 και να μου φαίνεται συγκλονιστικό αυτό. Ήμουν μικρή αλλά προσπαθούσα να τραβήξω τον χρόνο και να ξεχειλώσει έτσι ώστε να μεγαλώσω νωρίτερα και να προλάβω να κάνω όλα αυτά τα οποία ονειρευόμουν.
Μου έλεγαν συχνά: «εσείς η νέα γενιά» και θύμωνα με το επικριτικό της προσφώνησης. Βιαζόμουν να μεγαλώσω και πίστευα ότι αργώ κάθε μέρα και περισσότερο. Και κάποια μέρα κατάλαβα ότι η «νέα γενιά» πλέον δεν είμαι εγώ. Και πέρασε σχεδόν η μισή ζωή χωρίς να καταλάβω πως πέρασε, σαν νερό, σαν μια αναπνοή. Και εγώ, η πάντα ριζοσπαστικά προοδευτική, μερικές φορές δυσκολεύομαι να καταλάβω τη νεολαία και σαν παλιό δίκτυο τηλεφωνίας λέω: «πάρτε το μηδέν».
Αναρτήσεις
.jpg)
