Για μοιρασιές…υπουργείων

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΕΡΝΟΥΣΑΜΕ καλά. Εργαζόμενοι και «εργαζόμενοι», συνδικαλιστές, κυβερνώντες, λαός με τους «αγώνες» του και πολιτικοί με τη…  λύσσα τους. Για εξουσία μετά προνομίων οι τελευταίοι και για βόλεμα δια βίου. Όλοι στον «αγώνα» και ιδεολογικά συνεπείς. Με την απεργία μοχλό πίεσης, αρχικό (αντί για έσχατο) όπλο και τον συνδικαλιστή να πίνει καφέ με τους (εκάστοτε)

κυβερνώντες. Για τον κλάδο και ενίοτε για την προσωπική (κομματική του) ανέλιξη. Με καταληκτικό πόστο μια…ταπεινή θέση στο κοινοβούλιο, είτε κατακτημένη κορυφή ένα υπουργείο. Με «τον αγώνα να δικαιώνεται» και τη δημοκρατία να αποθεώνεται.

ΚΑΙ, βέβαια, δεν ήταν μόνο θέμα μοιρασιάς το (δανεικό) δημόσιο χρήμα. Ήταν και λεία κλεφτών με τη γραβάτα που έχωναν το δάκτυλο στο μέλι. Κάποιοι από δαύτους έπεσαν μες το πιθάρι, τους τράβηξαν με την απόχη και τους ξεπλένουν στα δικαστήρια. Με τους Άκηδες να ανθίστανται , ψευδόμενοι, τους Μαντέληδες να «ετοιμάζονται» και τους Γιάννους που χαμογελάνε, αλλά δεν γελάνε πια.

ΕΙΠΑΜΕ να μην κομματικολογούμε μιας και η Ελλάδα μας θέλει ενωμένους για να σωθεί, αλλά δεν αντέχουμε στον πειρασμό. Ας «αμαρτήσουμε», λοιπόν, στιγμιαία και να μας το συγχωρήσουν της (κλασικής) δεξιάς τα παλληκάρια. Για τους άμωμους του Βατοπεδίου μιλάμε και τους νεότερους αμαρτήσαντες. Για αστέρια και αστεράκια της παράταξης που ξέφυγαν τον κίνδυνο. Για παλιές βαρύτατες αμαρτίες αφημένες λήθη και έντεχνα απενοχοποιημένους της «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης παράταξης». Την αγιοποίηση των αρχηγών της και τη συγχώρεση(;) των (βαρέων) ανομημάτων της.

ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ την παρένθεση, (ξανα)απιθώνουμε το κομματικό μας ταμπελάκι καταγής μιας και η Ελλάδα το απαιτεί και πάμε παρακάτω. Στη (λεγομένη) αριστερά των συνθημάτων, του «όχι σε όλα» και της «ιστορίας που γράφεται με ανυπακοή».

ΕΙΝΑΙ η κρίση μια αρνητική ευκαιρία για θετική μας στάση και συμπεριφορά, ωστόσο, τα παλληκάρια της δεν συνεργάζονται (κι ας συνεργάστηκαν, στο παρελθόν, με τον διάβολο, με ευτελή κίνητρα και βρόμικους σχεδιασμούς). Δεν συναινούν, δεν στέργουν και κατεβαίνουν στον «αγώνα». Κάποιοι με το δίκιο τους κι είναι τραγικό να σε απολύουν χωρίς να φταις. Οι πολλοί με αιτήματα συμφεροντολογικά και γνησίως οικονομικά, ουδαμώς ιδεολογικά, και το μάτι κάποιων «ηγετών» γυαλίζει. Για εξουσία και μοιρασιές…υπουργείων.