Κινητικότητα…κυβερνώντων

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΕ τη συμβολή του έκαστος για το σημερινό χάλι. Κατά τις…δυνάμεις και το πόστο του. Και τώρα τρέχουμε κλαίγοντας ατομικά και ομαδικά. Για να γελάνε οι ξένοι. Με την απόχη στον κατήφορο (μας). Σε μια φυλακή ο ελληνισμός με τις αξίες του, οι έλληνες με τα ιδανικά τους, οι νεοέλληνες με τα «ιδανικά» τους.

ΚΛΕΙΣΑΜΕ τα μάτια για τους κυβερνώντες ως πρόσωπα και καταθέσαμε το κομματικό μας ταμπελάκι. Όσο κρατάει η κρίση που δεν «χρωματίζεται» και πίσω από μια μεγάλη ασπίδα που να χωράει τους πολλούς. Κι αν η ανοχή στους ξένους είναι αναγκαιότητα, για τους «δικούς» μας είναι αποδοχή των πρωτοβουλιών τους και σιωπηλή ενθάρρυνση. Για τη χρυσή τομή, που δεν θα δημιουργήσει θύματα και αδικημένους.

ΔΕΝ έμειναν με σταυρωμένα χέρια οι κυβερνώντες και πήραν την ευθύνη απάνω τους. Τολμηρά όσο δεν πάει, ωστόσο, ετεροβαρώς και με μονόπλευρο «ενδιαφέρον».

ΝΑ εξηγηθούμε, παρατηρώντας την πρεμούρα τους. Βιάζονται μιας και μέχρι τώρα «εκοιμώντο» και τρέχουν να προλάβουν. Για να εισπράξουν την προχειροδουλειά τους ομάδες εργαζομένων. Άνθρωποι με τον εφιάλτη της απόλυσης μετά μια φριχτή περίοδο αναμονής που καταρρακώνει νεύρα και καταστρέφει ζωές.

ΚΑΙ, βέβαια, δεν πείθεται ο πολίτης. Όσες «αμαρτίες» κι αν έκανε στην ξέγνοιαστη ζωή του, ανάμεσα σε κλέφτες, μιζαδόρους και απατεώνες. Δεν τον καλύπτει η μονομέρεια των «κυβερνώντων» με το αλλήθωρο μάτι τους. ‘Ήθελε προστατευμένο τον αδύναμο και  τελευταίο στην ουρά, αλλά τον στήνουν πρώτο.

ΤΟΥΣ θέλαμε «κινητικούς» αμφίπλευρα και μας βγαίνουν ράθυμοι, μονομερώς. Για ποιους; Για εκείνους που δεν τολμούν να αγγίξουν. Δεν συζητούν για τις «αμαρτίες» των εχόντων, δεν περιλαμβάνονται στην ατζέντα τους…αναξιοπαθείς τους κεφαλαίου, δεν τους απασχολούν τα φέσια μεγαλοκαναλαρχών προς το δημόσιο.

ΠΟΙΟΙ άλλοι δεν εμπίπτουν στην «κινητικότητα» της (όποιας) κυβέρνησης των (όποιων) κυβερνώντων; Πέραν της…θρυλικής Λίστας που θα παραμείνει θαμμένη και δυσανάγνωστη, υπάρχουν λίστες μεγαλοφοροφυγάδων που δεν θέλεις είτε δεν μπορείς να τους αγγίξεις, και…εξαγωγέων αφορολόγητου χρήματος. Δεν ξενυχτούν γι αυτούς, δεν αγωνιούν κι ούτε λογαριασμό μας δίνουν. Γιο αυτό δεν είδαμε κι ούτε θα δούμε τέτοιους «διαδηλωτές» στο δρόμο. Κάτι ξέρουν από πρακτικές κυβερνήσεων και κοινοβούλια, από νόμους που τους αφήνουν απ’ έξω και από υπόγειες διαδρομές για τα γραφεία όπου παίρνονται αποφάσεις.

ΘΕΛΟΥΜΕ δικαιοσύνη και ίση μεταχείριση για κουράγιο περπατώντας στ’ αγκάθια. Μοιρασμένη τη λύπη για να’ ναι μισή και δυο χέρια ισορροπημένα πάνω από ισχυρούς και αδύναμους.