| ΛΕΥΚΑΔΑ ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΛΑΜΟΝΤΕ |
Ω, Σύ παραπόδας Ενετού ανόγραμμα της Σικελίας Μέτωπο
Λευκάδα κλαδωτή από πολυελαίους φωτοσκιάσεων.
Σου έφερα τον ωκεανογράφο του ορίζοντα
να αστραπογράψει μυριόηχος ο Νομοπλάστης.
Να η όαση του κάμπου Σου στη δίψα της ερήμου.
Να οι προτομές που χειροτόνησαν οι ίσκιοι Σου.
Εσύ Βυζαντίου ανάγνωσμα, ορθοπτέρυγου Φανερωμένης.
Το κάποτε της ζωής μου το ζωηφόρο σώσμα.
Πόσων γενιών πατήματα εφώλιασαν στις σκέπες Σου.
Ζευγολάτης εφύτευσε αντρότητες στις πόρτες Σου Νησί,
γιατί του αγαπώ μαζί γεννήθηκαν οι χρόνοι απ’ το δρόμο Σου
ηρωθεόρατος Οδυσσεολόγος είσαι γενέτειρα μου.
Απαλός αγέρας Ιόνιος στο κάθισμα της μάνας
πριν γεννηθεί το σήμερα εβύζαξε ο κόρφος Σου
να σκάψει τη λιθιά γονατισμένη στο ντύσιμο του Φάρου
Μέσα στα πλοία του αντίλαλου πολύχρωμες σημαίες.
Βωμός απ’ το Λευκάτα η στεριά νίβει τα μνημεία,
Ο θρόνος της Σαπφούς στην άβυσσο του γαλάζιου.
Η γέννα σου το Κάστρο και η μήτρα σου τα ύψη.
Η σταυρωμένη πέτρα του αετού πίνακας του νου μου.
Λευκάδα κλαδωτή από πολυελαίους φωτοσκιάσεων.
Σου έφερα τον ωκεανογράφο του ορίζοντα
να αστραπογράψει μυριόηχος ο Νομοπλάστης.
Να η όαση του κάμπου Σου στη δίψα της ερήμου.
Να οι προτομές που χειροτόνησαν οι ίσκιοι Σου.
Εσύ Βυζαντίου ανάγνωσμα, ορθοπτέρυγου Φανερωμένης.
Το κάποτε της ζωής μου το ζωηφόρο σώσμα.
Πόσων γενιών πατήματα εφώλιασαν στις σκέπες Σου.
Ζευγολάτης εφύτευσε αντρότητες στις πόρτες Σου Νησί,
γιατί του αγαπώ μαζί γεννήθηκαν οι χρόνοι απ’ το δρόμο Σου
ηρωθεόρατος Οδυσσεολόγος είσαι γενέτειρα μου.
Απαλός αγέρας Ιόνιος στο κάθισμα της μάνας
πριν γεννηθεί το σήμερα εβύζαξε ο κόρφος Σου
να σκάψει τη λιθιά γονατισμένη στο ντύσιμο του Φάρου
Μέσα στα πλοία του αντίλαλου πολύχρωμες σημαίες.
Βωμός απ’ το Λευκάτα η στεριά νίβει τα μνημεία,
Ο θρόνος της Σαπφούς στην άβυσσο του γαλάζιου.
Η γέννα σου το Κάστρο και η μήτρα σου τα ύψη.
Η σταυρωμένη πέτρα του αετού πίνακας του νου μου.
| ΛΕΥΚΑΔΑ ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ |
Παραδομένη ολοχρονίς στ΄ ουρανού τις τύψεις
Στο δάκρυ του Γαρμπή και στο Νοτιά π΄ αχνίζει
Ανατέλλει πίσω από κάθε καμπή αισθήματος
Αυτή
Της Νοσταλγίας μας η λυδία λίθος
Γραμμένη μ΄ ασβεστόλιθο και κυπαρίσι
Με περδικολαλήματα μ΄ αφρούς και μ΄ ακρωτήρια
Με τρεχαντήρια κόκκινα στους πόθους του πελάγους
Με τις τεράστιες συλλαβές του αισθήματος
Με σύννεφα βαριά και με κλωνάρια του ήλιου
Σκαρφαλωμένη στα κύματα χαμένη στους ανέμους
Του Ιονίου Ωραία
Λευκάδα
Καμίνι του ήλιου.
Γερμένη στο πλευρό του Μαΐστρου
Ερωτεύεται τα καλοκαίρια
Με περίσσιο άσπρο στους κόρφους της
Με χρυσοδέλφινα και μ΄ αγριοπερίστερα
Μ΄ αγράμπελες
Και τ΄ αρωμα το επαναστατημένο της ρίγανης
Γερμένη κάτω απ΄ τις ελιές
Δυο πιθαμές πάνω από τη διαφάνεια των νερών
Όπου το μάτι βλέπει μόνο τον πόθο
Και μετά ξανά τον πόθο
Ερωτεύεται τα καλοκαίρια
Λευκάδα
Πέτρα στου Έρωτα το δαχτυλίδι
Γραμμένη στο Πνεύμα γραμμένη στην ποίηση
Γραμμένη στο Θρύλο γραμμένη με χρώματα
Γραμμένη μ΄ ασβεστολιθο και κυπαρρίσσι…
Στο δάκρυ του Γαρμπή και στο Νοτιά π΄ αχνίζει
Ανατέλλει πίσω από κάθε καμπή αισθήματος
Αυτή
Της Νοσταλγίας μας η λυδία λίθος
Γραμμένη μ΄ ασβεστόλιθο και κυπαρίσι
Με περδικολαλήματα μ΄ αφρούς και μ΄ ακρωτήρια
Με τρεχαντήρια κόκκινα στους πόθους του πελάγους
Με τις τεράστιες συλλαβές του αισθήματος
Με σύννεφα βαριά και με κλωνάρια του ήλιου
Σκαρφαλωμένη στα κύματα χαμένη στους ανέμους
Του Ιονίου Ωραία
Λευκάδα
Καμίνι του ήλιου.
Γερμένη στο πλευρό του Μαΐστρου
Ερωτεύεται τα καλοκαίρια
Με περίσσιο άσπρο στους κόρφους της
Με χρυσοδέλφινα και μ΄ αγριοπερίστερα
Μ΄ αγράμπελες
Και τ΄ αρωμα το επαναστατημένο της ρίγανης
Γερμένη κάτω απ΄ τις ελιές
Δυο πιθαμές πάνω από τη διαφάνεια των νερών
Όπου το μάτι βλέπει μόνο τον πόθο
Και μετά ξανά τον πόθο
Ερωτεύεται τα καλοκαίρια
Λευκάδα
Πέτρα στου Έρωτα το δαχτυλίδι
Γραμμένη στο Πνεύμα γραμμένη στην ποίηση
Γραμμένη στο Θρύλο γραμμένη με χρώματα
Γραμμένη μ΄ ασβεστολιθο και κυπαρρίσσι…
| ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΦΕΥΓΩ ΗΛΙΑΣ Π. ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ |
Toν μαΐστρο
θα προστάξω
το Μαγιάπριλο
θαρθώ,
τη ψυχή μου
να πετάξω,
στην Ελάτη
αετό.
Να ζητήσω
στο μελτέμι
να με φέρει
στο Νυδρί,
να πετάξω
σαν το γλάρο
Μεγανήσι,
Μαδουρή.
Να λυγίσω
σαν το πεύκο
σαν αλήτισσα ιτιά,
στού Πουλιού
το τριανέμι
να κοιτάξω
τη Κυρά.
Όσο κι΄αν φεύγω
σε ζητώ
στο Ιβάρι
δειλινό
ένα βότσαλο
στο Πόρο
στη ζωή μου
είσαι δώρο,
πλατάνι
στη Καρυά
πηγάδι
στο Φρυά.
Όσο κι αν φεύγω
είμαι εδώ,
ένας γλάρος
στο Βλυχό,
στους Σκάρους
κυπαρίσσι,
στο Κάβαλο
μελίσσι,
κρινάκι στην ακτή
μια στροφή
στην Εγκλουβή,
ένας φάρος
στο Λευκάτα
προσευχή
στα Λαζαράτα,
μια αυλή
στο Σπαρτοχώρι,
΄μυγδαλιά
στο Σπανοχώρι,
ένα δίχτυ
στη ντουγάνα
καλοκαίρι
στη Νικιάνα.
Λευκάδα μάνα
του πόθου σήμα.
πευκοβελόνα
στη Νηρά.
Λευκάδα μάνα
παραμάνα
στο πανωφόρι
τη χειμωνιά.
Λευκάδα κόρη
γλάρος
στην πλώρη,
στο ξεροβόρι
μια αγκαλιά
Λευκάδα πόνος
γυρίζω μόνος
με μιά κιθάρα
στην αμμουδιά.
θα προστάξω
το Μαγιάπριλο
θαρθώ,
τη ψυχή μου
να πετάξω,
στην Ελάτη
αετό.
Να ζητήσω
στο μελτέμι
να με φέρει
στο Νυδρί,
να πετάξω
σαν το γλάρο
Μεγανήσι,
Μαδουρή.
Να λυγίσω
σαν το πεύκο
σαν αλήτισσα ιτιά,
στού Πουλιού
το τριανέμι
να κοιτάξω
τη Κυρά.
Όσο κι΄αν φεύγω
σε ζητώ
στο Ιβάρι
δειλινό
ένα βότσαλο
στο Πόρο
στη ζωή μου
είσαι δώρο,
πλατάνι
στη Καρυά
πηγάδι
στο Φρυά.
Όσο κι αν φεύγω
είμαι εδώ,
ένας γλάρος
στο Βλυχό,
στους Σκάρους
κυπαρίσσι,
στο Κάβαλο
μελίσσι,
κρινάκι στην ακτή
μια στροφή
στην Εγκλουβή,
ένας φάρος
στο Λευκάτα
προσευχή
στα Λαζαράτα,
μια αυλή
στο Σπαρτοχώρι,
΄μυγδαλιά
στο Σπανοχώρι,
ένα δίχτυ
στη ντουγάνα
καλοκαίρι
στη Νικιάνα.
Λευκάδα μάνα
του πόθου σήμα.
πευκοβελόνα
στη Νηρά.
Λευκάδα μάνα
παραμάνα
στο πανωφόρι
τη χειμωνιά.
Λευκάδα κόρη
γλάρος
στην πλώρη,
στο ξεροβόρι
μια αγκαλιά
Λευκάδα πόνος
γυρίζω μόνος
με μιά κιθάρα
στην αμμουδιά.
| ΛΕΥΚΑΔΑ ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ |
Χώρα της όμορφης ελιάς με τ΄ απαλό ακρογιάλι
Πόσες φορές δε μ’ έπνιξε η νοσταλγία για σένα,
Στον ελαιώνα σου να ξαναρχόμουν πάλι
Και στους γιαλούς σου νάβλεπα τα κύματα αφρισμένα.
Στο κάστρο το Βενέτικο να κοίταζα το ιβάρι
Πού καθρεπτίζ’ η όψη σου του δειλινού τις ώρες
Να ξαναζούσα τις βουερές τις νύχτες του Γενάρη
Τα΄ ατέλειωτο ανεμόβροχο, τις τρικυμίες, τις μπόρες.
Και στα στενά δρομάκια σου που κελάρύζ΄ η βρύση
Τα βράδια του καλοκαιριού μες στη βαθιά γαλήνη
Που το φεγγάρι ολόγιομο θαρθεί να σε φωτίσει
Και τη γλυκιά τη θλίψη σου, ως νάταν, ν΄ απαλύνει.
Χώρα της όμορφης ελιάς με τα΄ απαλό ακρογιάλι,
Όπου κοντά σου πέρασα παιδί, κι εντός μου ζείς αιώνια,
Ας ήτανε για μια στιγμή να ξαναρχόμουν πάλι
Να ζήσω ό,τι δεν έζησα και μούκλεψαν τα χρόνια.
Πόσες φορές δε μ’ έπνιξε η νοσταλγία για σένα,
Στον ελαιώνα σου να ξαναρχόμουν πάλι
Και στους γιαλούς σου νάβλεπα τα κύματα αφρισμένα.
Στο κάστρο το Βενέτικο να κοίταζα το ιβάρι
Πού καθρεπτίζ’ η όψη σου του δειλινού τις ώρες
Να ξαναζούσα τις βουερές τις νύχτες του Γενάρη
Τα΄ ατέλειωτο ανεμόβροχο, τις τρικυμίες, τις μπόρες.
Και στα στενά δρομάκια σου που κελάρύζ΄ η βρύση
Τα βράδια του καλοκαιριού μες στη βαθιά γαλήνη
Που το φεγγάρι ολόγιομο θαρθεί να σε φωτίσει
Και τη γλυκιά τη θλίψη σου, ως νάταν, ν΄ απαλύνει.
Χώρα της όμορφης ελιάς με τα΄ απαλό ακρογιάλι,
Όπου κοντά σου πέρασα παιδί, κι εντός μου ζείς αιώνια,
Ας ήτανε για μια στιγμή να ξαναρχόμουν πάλι
Να ζήσω ό,τι δεν έζησα και μούκλεψαν τα χρόνια.
| ΛΕΥΚΑΔΑ ΜΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΘΗΝΙΩΤΗΣ |
Λευκή μου πέτρα εσύ.
Νεράϊδα μέσ’ το πέλαγο,
Στρωμένη με τ’ αμπέλι
Και την ελιά σκεπή.
Άγια μου μαύρα.
Οι ανατολές σου φώς,
Τα δειλινά σου πυρκαγιές,
Οι λίμνες σου καθρέφτες.
Μου στρώνεις ανοιξιάτικα
Στρωσίδια να διαβαίνω,
Δαντέλες στις ακρογιαλιές
Τα΄ όμορφο καλοκαίρι,
Φύλλα χλωμά
Το έρμο το φθινόπωρο
Και το χειμώνα πάχνες.
Παθιάζω στ΄ ακουσμά σου
Σαν είμαι ξαπλωμένος
Μές΄ τα ξερά χορτάρια σου,
Ώρα καλοκαιριού,
Φιλώ τα΄ άγιο σου χώμα,
Ρουφάω τ΄άρωμά σου,
Είσαι για με τροφή κι ανάσα
Αντάμα.
Σε καμαρώνω σα φοράς τον ήλιο
Στο κεφάλι,
Τη θάλασσα στηθόδεσμο
Την ώρα της γαλήνης,
Σε στολίζει η αγράμπελη
Κι η δάφνη σε ραντίζει
Με το πικρό της μύρο.
Ω μάνα μου Λευκάδα.
Άγια μου Μαύρα.
Μη μου το δώς΄ η μοίρα
Η σκύλα η νοσταλγία
Να μου σπαράξει την καρδιά.
Νεράϊδα μέσ’ το πέλαγο,
Στρωμένη με τ’ αμπέλι
Και την ελιά σκεπή.
Άγια μου μαύρα.
Οι ανατολές σου φώς,
Τα δειλινά σου πυρκαγιές,
Οι λίμνες σου καθρέφτες.
Μου στρώνεις ανοιξιάτικα
Στρωσίδια να διαβαίνω,
Δαντέλες στις ακρογιαλιές
Τα΄ όμορφο καλοκαίρι,
Φύλλα χλωμά
Το έρμο το φθινόπωρο
Και το χειμώνα πάχνες.
Παθιάζω στ΄ ακουσμά σου
Σαν είμαι ξαπλωμένος
Μές΄ τα ξερά χορτάρια σου,
Ώρα καλοκαιριού,
Φιλώ τα΄ άγιο σου χώμα,
Ρουφάω τ΄άρωμά σου,
Είσαι για με τροφή κι ανάσα
Αντάμα.
Σε καμαρώνω σα φοράς τον ήλιο
Στο κεφάλι,
Τη θάλασσα στηθόδεσμο
Την ώρα της γαλήνης,
Σε στολίζει η αγράμπελη
Κι η δάφνη σε ραντίζει
Με το πικρό της μύρο.
Ω μάνα μου Λευκάδα.
Άγια μου Μαύρα.
Μη μου το δώς΄ η μοίρα
Η σκύλα η νοσταλγία
Να μου σπαράξει την καρδιά.
(Οι φωτογραφίες είναι του Αιθεροβάμονα)
Sait:http://www.kolivas.de/
Αναρτήσεις
