Η Τζούλια, η Έμυ, η Καίτη, η Αθηνά, η Μαρία και η Νάνσυ, έξι συμμαθήτριες από τη Λευκάδα, είναι οι ηρωίδες του νέου μυθιστορήματος της Ιουστίνης Φραγκούλη, που μιλά για το άνθος αλλά και τη φθορά του σώματος και των γυναικείων αισθημάτων
Έξι
γυναίκες ζητούν συγγραφέα. Και την βρήκαν στο πρόσωπο της Ιουστίνης
Φραγκούλη-Αργύρη, η οποία παρουσιάζει το καινούριο της μυθιστόρημα «Ξυπόλητες
στην άμμο» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός.
Η Τζούλια,
η Έμυ, η Καίτη, η Αθηνά, η Μαρία και η Νάνσυ, έξι συμμαθήτριες από τη Λευκάδα,
ταξίδεψαν ένα καλοκαίρι στο κρύο Κεμπέκ του Καναδά για να σβήσουν τα κεράκια
των σαράντα τους χρόνων, δύο δεκαετίες μετά την αποφοίτησή τους από το λύκειο.
Τις είχε προσκαλέσει η Τζούλια, η κύρια πρωταγωνίστρια της ιστορίας, την οποία
είχε στείλει στο θείο και στη θεία της στο Μόντρεαλ η μητέρα της –«η αλαζονεία
της ελαφρότητας»- για να σβηστεί από μέσα της η εικόνα του αυτόχειρα πατέρα
της.
Όμως, παρά
τον πετυχημένο γάμο της με τον γαλλοκαναδό Στεφάν, η φτασμένη ζωγράφος Τζούλια
δεν λέει να ξεπεράσει εκείνη τη φοβερή στιγμή των εφηβικών της χρόνων: Την
ημέρα της αποφοίτησής της η χαρά της μετατράπηκε σε πόνο φρικτό, καθώς
αντίκρισε τον αγαπημένο της πατέρα μέσα σε μια λίμνη αίματος, στην μπανιέρα του
σπιτιού τους, μαχαιρωμένο με τα ίδια του τα χέρια.
Κάθε
γυναίκα και μια ιστορία! Η Αθηνά, το αγοροκόριτσο της παρέας, σπούδασε στη Γαλλία
αστροφυσικός. Παντρεύτηκε τον Ιγνάτιο, καθηγητή της στο Πολυτεχνείο,
μοιράζοντας τη ζωή της ανάμεσα στη Γαλλία, την Ισπανία και την Ελλάδα.
Η Έμυ, η
καλλονή, έγειρε κάτω απ’ το βάρος των χρόνων που συσσωρεύτηκαν στο κορμί της.
Απογοητευμένη από το μεγάλο της έρωτα, έκανε ένα συμβατικό γάμο, βυθίζοντας τη
ζωή της στο παράπονο των ανεκπλήρωτων πόθων στο νησί της.
Η Καίτη,
που ήταν πλασμένη να γίνει η σταρ του σινεμά, προσγειώθηκε στην πραγματικότητα
της ζωής μιας βοηθού ακτινολόγου στο νοσοκομείο του νησιού. Ο γάμος της με το
μεγαλογιατρό-διευθυντή του νοσοκομείου κατέληξε σε αποτυχία, αφού εκείνος
αποδείχθηκε άντρας πολλών γυναικών.
Η Μαρία , η
φρόνιμη της παρέας. Με πτυχίο στην Ελληνική Φιλολογία και μεταπτυχιακά στο
Ινστιτούτο της Βενετίας, μαζί με τον συνοδοιπόρο στις σπουδές της Πέτρο, που
αργότερα έγινε άντρας της, αναδείχθηκαν σε καθηγητές στο Ιστορικό Αρχαιολογικό
της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το γάμο τους απέκτησαν
τρία παιδιά. Η Μαρία έκανε όμως την ανατροπή. Ερωτεύτηκε έναν άντρα μικρότερό
της.
Η Νάνσυ, η
μικρόσωμη ανήσυχη της συντροφιάς, αφού πέρασε μια τρικυμιώδη νεότητα, βυθιζόμενη
σε εφήμερους έρωτες, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Νομική, δένοντας τη
προσωπική και επαγγελματική της ζωή με το συνάδελφό της Γεράσιμο. Η αφοσίωση
ήταν κάτι… άγνωστο στο προσωπικό της λεξιλόγιο.
Ως εδώ όλα
κυλούν συμβατικά. Το βιβλίο απογειώνεται στο κεφάλαιο 10 με τίτλο «Το αμάρτημα
του πατρός μου» (σελίδα 160 ). Μετά την ανακουφιστική εκμυστήρευση της πατρικής
αυτοκτονίας σε έναν ελληνοκαναδό ψυχίατρο, εκμυστήρευση στην αγαπημένη της
ελληνική γλώσσα, η Τζούλια πήρε το θάρρος. Έσπευσε στο σπίτι της λατρεμένης της
θείας, που την είχε σαν μητέρα και της ζητάει να ανοίξει το μπαούλο με τα
γράμματα της μητέρας της τα οποία αρνιόταν τόσα χρόνια να διαβάσει. Και
αρνιόταν γιατί δεν της συγχώρεσε ποτέ την εξορία της στο γοητευτικό αλλά
μελαγχολικό Μόντρεαλ, κόβοντας της τον ομφάλιο λώρο με το νησί των παιδικών της
χρόνων, αυτό το προσωπικό βασίλειο ευτυχίας με τα καλντερίμια και τους
μαθητικούς έρωτες.
Στο
κεφάλαιο 12 με τίτλο «Μια πύρρειος νίκη» στις σελίδες 197- 200 η συγγραφέας
κάνει τον αναγνώστη να ανατριχιάζει από συγκίνηση με το όνειρο- εφιάλτη,
περιγράφοντας τον ευσυνείδητο τραπεζικό υπάλληλο πατέρα της στη μπανιέρα γεμάτη
ροδοπέταλα, αφηγούμενη έναν τραγικό διάλογο πατέρας - κόρης. Εκεί ο ευαίσθητος
πατέρας εξηγεί ότι οδηγήθηκε σε αυτό το τέλος για να λυτρωθεί «από τους
ύπουλους πόνους της ψυχής που κανείς γιατρός δεν μπορεί να διαγνώσει...».
Πρόκειται
για ένα μυθιστόρημα αυτό-ψυχανάλυσης μέσω της αφήγησης. Ένα ιστόρημα ψυχής,
μνήμης, ανεμελιάς, αντιθέσεων, παιγνιδιών, ονείρων, οικογένειας, καριέρας,
ατομικότητας, μα πάνω απ’ όλα μυθιστόρημα για το άνθος αλλά και τη φθορά του
σώματος και των γυναικείων αισθημάτων. Για τις υπάρξεις που στέκονται σε
παιδικά πέδιλα κι ύστερα σε δεκάποντες γόβες και, καθώς τις βλέπεις να
λικνίζονται αυτάρεσκα, δεν μπορείς να υποψιαστείς πως μια στάμπα αίματος τις
σημαδεύει βαθειά εντός τους.
Έξι
γυναίκες της σύγχρονης Ελλάδας ( που αναρωτιέσαι μήπως είναι μία; ) και ένας
πατέρας στο αίμα της μνήμης.
Η Ιουστίνη
Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα. Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της
Νομικής Αθηνών. Δημοσιογραφεί από το 1983 σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά
της Ελλάδας. Μέλος της ΕΣΗΕΑ. Έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς
σταθμούς (ΕΡΑ, ΣΚΑΪ, FLASH 9.61, ΑΘΗΝΑ 9.4), καθώς και στην Ελληνική Τηλεόραση
(ΕΤ).
Από το 1989
ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού
Πρακτορείου Ειδήσεων. Συνεργάζεται με το τοπικό ραδιόφωνο και στα διάφορα
ομογενειακά μέσα του Καναδά και της Αμερικής. Είναι blogger στην εφημερίδα The
Huffington Post από τον Νοέμβριο του 2012. Μέλος της Εταιρείας Γαλλόφωνων
Συγγραφέων του Κεμπέκ, καθώς και της Ομοσπονδίας Αγγλόφωνων Συγγραφέων του
Κεμπέκ.
Το
συγγραφικό της έργο: «Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου». Βιογραφία του πρώην
αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος. (Εκδόσεις Εξάντας, 2000). «Πετάει, πετάει το
σύννεφο» (Ψυχογιός, 2003). «Στις αγορές του κόσμου», (Ελληνικά Γράμματα, 2004).
«Η παρακαταθήκη». Λόγοι Σπυρίδωνος (Ελληνικά Γράμματα, 2005). «Ψηλά τακούνια
για πάντα» (Ελληνικά Γράμματα, 2006). «Το ημερολόγιο Αβάνας – Η Κούβα στο
λυκόφως του Κάστρο» (Ηλέκτρα, 2008). «Για την αγάπη των άλλων» (Ψυχογιός,
2009). «Έρωτας στην ομίχλη» (Ψυχογιός, 2011). «Ο Πολ και η Λάρα ταξιδεύουν»
(Ψυχογιός, 2011).
Αναρτήσεις
