Του Θανάση Νικολαΐδη
ΒΡΕΘΗΚΕ ένας (αείμνηστος)
Πεπονής και θέσπισε (1994) το ΑΣΕΠ
(Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού). «Μετ ου πολύ», μας προέκυψε η
κα Βάσω. Συνδαιτυμόνας του κ. Σημίτη σε δείπνο μυστικό και στέλεχος…ιστορικό
που μεταλλάχτηκε σε δραστήρια εκσυγχρονίστρια. Δεν της…καλάρεσε ο Νόμος και τον
κατήργησε (2001), ως υπουργός Εσωτερικών κλπ και επικαλούμενη τη δαπάνη κ.τ.τ.
Κι άνοιξε ο δρόμος για 34.000 διορισμούς στο δημόσιο, άνοιξε και η τύχη
για…αφισοκολλητές.
ΚΙ ύστερα; Δεν άργησαν να μας
έρθουν οι «επανιδρυτές» (του Κράτους) του Κώστα Καραμανλή. Τα παλληκάρια
του…ξέσκισαν και το τελευταίο χαρτί της δέσμευσης για διορισμούς. Και βρέθηκαν
στο δημόσιο(!) 10.000 αγροφύλακες(!!). Με «προέγκριση» (1993) Μητσοτάκη στις
ψηφοθηρικές αναζητήσεις του. Και το’ χαν καμάρι. Κάτι σαν επιστροφή στις…ρίζες.
Με το προβάδισμα των «εθνικοφρόνων» στις (ιστορικές)προτιμήσεις της παράταξης.
ΣΤΗΝ Ελλάδα της μίζας και της
αρπαχτής, θα’ ταν περίεργο να μην ισχύσει το μέσον, επίμονα, διαχρονικά. Ακόμα
και στον στρατό και είναι…τραγικό. Σε χώρο που θα’ πρεπε να είναι «παρθένος»
από ρουσφέτια. Εκεί ισχύει κατεξοχήν κι αλίμονο στο ελληνόπουλο χωρίς «μπάρμπα
κλπ». Και δεν βρισκόμαστε στα χρόνια των «ανεπιθύμητων στα…μουλάρια».
ΚΙ ερχόμαστε στο σήμερα και
την…κληρονομιά μας απ’ τα παλιά. Με (παρα)φορτωμένο το δημόσιο. Με τα
«τσακάλια» διορισμένα και εξασφαλισμένα, την «αμαρτία» ξεχασμένη και το αδίκημα
στιγμιαίο, ωστόσο, τα οφέλη διαρκείας και ισοβίως. Δεν τον «κουνάς» τον/την
ευνοούμενη και μόνο αν παρέμβουν δυνάμεις εξωτερικές. Με τις απαιτήσεις και
τους εκβιαστικούς όρους, αλλά «ουδέν κακόν αμιγές κλπ».
ΨΑΧΝΟΥΜΕ και ψαχνόμαστε. Για
«αμαρτωλούς» δυσδιάκριτους ανάμεσα σε νόμιμους και με τους συνδικαλιστές
(παν)έτοιμους ν’ αρπάξουν τα (σκουριασμένα) όπλα. Για το σινάφι και τους
«αδικημένους», στην Ελλάδα της αταξίας. Χωρίς η «εξουσία» να τολμάει ν’ αγγίξει
ακόμα και τους λεγόμενους επίορκους και με το «σύστημα» αντιστέκεται. Με τους
ουρανοκατέβατους «εργαζόμενους» της Βουλής, που δεν τολμάει να απολύσει και να
επαναπροσλάβει με αντικειμενικά κριτήρια.
ΘΕΛΕΙ τόλμη και αρετή η
ελευθερία και δεν τις διαθέταμε. Ούτε την ελευθερία βιώσαμε, γιατί στον κάθε
διορισμένο (με μέσον) αντιστοιχούν πολλοί αδικημένοι και αδιόριστοι. Το ορφανό
της γειτονιάς που κανένας δεν γύρισε να το κοιτάξει. Τον ικανό και προικισμένο
που του φάγανε τη θέση μετριότητες και ατάλαντοι.
ΚΑΙ, βέβαια, οι αποπλύσεις
και επαναπροσλήψεις είναι η λύση κι ας είναι η σκέψη εφιαλτική. Για να
«τιμωρηθούν» οι αμαρτωλοί και να αποκατασταθούν οι αδικημένοι. Με το (νέο)
ΑΣΕΠ, που προκαλεί αλλεργία στους κάθε τάξεως και παρατάξεως ευνοιοκράτες.
Αναρτήσεις
