Εργατικό Κέντρο Λευκάδας: Μια οφειλόμενη απάντηση…

Εκείνος που μένει στο σπίτι όταν αρχίζει η πάλη……
ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Ο μόνιμος αρθογράφος τοπικών ΜΜΕ «ευαγγελιστής» Μάρκος Νικητάκης αποφάσισε να ασχοληθεί με το Εργατικό Κέντρο. Σαν «ευαγγελιστής» βεβαίως δεν επιδέχεται αμφισβήτηση στα λεγόμενα και τις διαπιστώσεις του, γι’ αυτό μας λέει ότι δεν θα μπει στην διαδικασία ανταπαντήσεων. Κάτι δηλ σαν την σουπιά πετάει το μελάνι της και φεύγει. Αν μ’ αυτό νομίζει ότι θα αποφύγει την απάντηση είναι γελασμένος.

Για να πιάσουν τόπο οι κρίσεις οι επικρίσεις και οι εκτιμήσεις του, ξεκινάει το πόνημα του με την διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Γι’ αυτό ξεκινάει με την λειτουργία των σωματείων μελών του Εργατικού Κέντρου. Λέει από την αρχή ότι «Είναι κοινό μυστικό βεβαίως πως κάποια από τα σωματεία αυτά υπολειτουργούν εδώ και χρόνια, κάποια μάλιστα πιθανότατα να είναι και σωματεία – σφραγίδες». Παρακάτω λέει ότι «λαμβάνονται αποφάσεις αυθαίρετα και χωρίς συνεδριάσεις πολλές φορές».

Αυτά όλα τα είδε στον ύπνο του εν είδη αποκάλυψης; Ας πει ο συκοφάντης «ευαγγελιστής» ποιο σωματείο είναι σφραγίδα και ποια απόφαση είναι αυθαίρετη. Μπορεί και είναι δικαίωμα του να θεωρεί ότι ακολουθούμε μια λάθος πορεία. Δεν έχει κανένα όμως δικαίωμα να γράφει τα παραπάνω ψέματα και διαστρεβλώσεις για την λειτουργία του Εργατικού Κέντρου και των Σωματείων.
Γιατί όμως το κάνει;

Τον βοηθάνε για να συμπεράνει παρακάτω ότι «ο χώρος του Εργατικού Κέντρου είναι παράρτημα ενός κομματικού χώρου και σαν τέτοιος λειτουργεί.»

Έτσι πάει να δικαιολογήσει την μόνιμη απουσία τα τελευταία χρόνια από τους αγώνες των εργαζομένων και τις δραστηριότητες των σωματείων και του Εργατικού Κέντρου, των δυνάμεων του χώρου του. Ποιος εμπόδισε και ποιόν και σε ποιο σωματείο να συμμετέχει στην διοίκηση και στις διάφορες δραστηριότητες του Εργατικού Κέντρου; Πριν δέκα μέρες στις εκλογές των οικοδόμων κατατέθηκε ψηφοδέλτιο αλλά δεν ήρθαν ούτε οι υποψήφιοι για να ψηφίσουν.

Η αποχή των άλλων παρατάξεων μαζί και της δικής τους από την αγωνιστική δράση (δεν είχαν χρόνο να σηκωθούν από τα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων» με το κεφάλαιο για το τι θα χάσουν οι εργαζόμενοι) βοήθησε στο να απομαζικοποιηθούν τα σωματεία και να απαξιωθεί ο συνδικαλισμός. Τώρα έρχονται να ζητήσουν και τα ρέστα, ή όπως λέει ο λαός«εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι».

Προσπαθεί να δικαιολογήσει το γεγονός της απουσίας τους από τις απεργίες και τις απεργιακές συγκεντρώσεις γιατί ακούνε λέει «τα ίδια και τα ίδια». Αν αναφέρεται α) στον ταξικό προσανατολισμό του Εργατικού Κέντρου και στην επιμονή του να παλεύει για ένα πλατύ μέτωπο των εργαζομένων κατά των μέτρων που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου με τις οδηγίες της ΕΕ και του ΔΝΤ. β) στο ότι δεν αναγνωρίζουμε κανένα χρέος που δημιούργησε η καταλήστευση του ιδρώτα του ελληνικού λαού και παλεύουμε για έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ και γ) το ότι επαναλαμβάνουμε ότι το μνημόνιο και τα επακόλουθα του είναι τα αποτελέσματα της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και όχι του χρέους και των ελλειμμάτων, τότε πράγματι έχει δίκιο.

Το Εργατικό Κέντρο αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του Π.Α.ΜΕ την ώρα που οι άλλες παρατάξεις αγκαλιά στήριζαν σε αγαστή συνεργασία τον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Η «αποστασιοποίηση» τα 2 τελευταία χρόνια από το προεδρείο της ΓΣΕΕ δεν ξεπλένει την στήριξη που παρείχαν τόσα χρόνια. Αυτός είναι και ο λόγος που στρέφονται κατά του Π.Α.ΜΕ αφού αποτελεί τον εφιάλτη για την στάση τους.

Όσον αφορά την συνεργασία με άλλους μαζικούς φορείς απαιτείται ξεκάθαρη τοποθέτηση αλλά και συνέπεια απέναντι στην αντεργατική λαίλαπα.

Μπορεί να υπάρξει τέτοια και με ποιους; Μήπως με:

Τους «αντιμνημονιακούς» συνδικαλιστές του χώρου του που εφάρμοσαν το μνημόνιο υπογράφοντας κλαδικές συμβάσεις με μείωση αποδοχών των συναδέλφων του κλάδου. Τρανταχτό παράδειγμα η περίπτωση της πλειοψηφίας της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος (ΟΙΥΕ) ΠΑΣΚΕ – ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΔΑΚΕ που υπέγραψαν Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για τους εργαζόμενους στο εμπόριο με μειώσεις μισθών 6,7% καταδικάζοντας 800.000 εργαζόμενους να ζουν με μισθούς πείνας των 643 ευρώ, και να προετοιμάσουν το έδαφος για την κατάργηση της Κυριακής αργίας όπως έκαναν όταν υπέγραψαν για την απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων το 1997.
Αυτούς που προχτές στο συνέδριο του ΕΚ Πειραιά καταδίκαζαν τις ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ ως εργοδοτικό συνδικαλισμό και στο συνέδριο της Ομοσπονδίας Γάλακτος – Τροφίμων – Ποτών συγκροτούσαν μαζί τους κοινό ψηφοδέλτιο!!!
Αυτούς που μοιράζονται όχι μόνο τις ίδιες καρέκλες, αλλά και τις ίδιες αγωνίες για την «ανταγωνιστικότητα», που μαζί έβαζαν πλάτη στην εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων (όπως ξεκίνησαν πριν χρόνια με τη μερική απασχόληση), μαζί δουλεύουν για να εγκλωβίζονται οι εργάτες στην αυταπάτη ότι οι αλλαγές προς όφελός τους θα ΄ρθουν «από τα πάνω» και από κυβερνήσεις, με τα μονοπώλια απείραχτα στη θέση τους.
Με αυτούς που λένε ότι φταίνε οι κακοί καπιταλιστές της Ευρώπης σε αντίθεση με τους καλούς της Αμερικής που κατάφεραν να διώξουν την κατάθλιψη από τα πρόσωπα των 50 εκ. αμερικανών που τρώνε από τα συσσίτια και του 37% κυρίως νέων που μαστίζονται από την φτώχεια.!!!!!

Αυτά εμείς τα καταγγέλλουμε και τώρα αλλά και στο μέλλον ακόμα πιο δυνατά. Για να απεγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι από τέτοιες συνδικαλιστικές ηγεσίες και να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο κίνημα. Ποιος λοιπόν βοηθάει στην χαμηλή συμμετοχή οι παρόντες ή οι απόντες; Ποιοι βοηθάνε στον αγώνα, αυτοί που κάθονται σπίτι και κάνουν κριτική σ’ αυτούς που αγωνίζονται;

Ας θυμηθούμε λίγο τον Μπρεχτ

Εκείνος που μένει στο σπίτι όταν αρχίζει η πάλη

Εκείνος που μένει στο σπίτι όταν αρχίζει η πάλη
κι αφήνει άλλους να αγωνίζονται για τη δική του υπόθεση
αυτός πρέπει να προσέχει: διότι
όποιος δεν μοιράστηκε την πάλη
θα μοιραστεί την ήττα.
Ούτε καν την ήττα αποφεύγει
όποιος θέλει να αποφύγει την πάλη: διότι
παλεύει για την υπόθεση του εχθρού
εκείνος που δεν πάλεψε για τη δική του υπόθεση

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ