Του Θανάση Νικολαΐδη
ΤΟ Κράτος
έγινε δικό τους. Το οικειοποιήθηκαν χωρίς να ρωτήσουν και μόνο κοιτάχτηκαν
μεταξύ τους. «Τι φοβόμαστε, τι καθόμαστε»; Κι αράδιασαν την πραμάτεια και την
ηθική τους στα κατά τόπους καταστήματα και φορείς. Η ομάδα έγινε σινάφι κι όλοι
τους στρώθηκαν στη δουλειά. Με τα παραπέτα λυτά μη τους δει αδιάκριτο μάτι,
μέχρι που κι αυτό πια δεν τους τρόμαζε.
ΣΤΗΘΗΚΕ η
αυτοκρατορία της απείραχτης αλητείας ανθεκτικής στο χρόνο. Τα βόλια (όλο και
λιγόστευαν) εξοστρακίζονταν στην ατσάλινη πανοπλία τους κι αυτό αύξανε το
κουράγιο τους. Η Ευρώπη ταξίδευε με αεροπλάνα κι εμείς επιμείναμε στον αραμπά.
Αυτή με την ηλεκτρονική τους απόχη για τους κλέφτες κι εμείς (χώρα κλεφτών και
απατεώνων), χωρίς ένα κομπιούτερ στα υπουργεία. Καθυστέρηση σκοπούμενη και
υπολογισμένα. Για να πληθύνουν τα λαμόγια και να λιγοστέψει η δημόσια ηθική,
στη χώρα του Σωκράτη και του Αριστοτέλη.
ΚΑΙ
σήμερα; Τι κάνουμε τώρα που μας βροντάει την πόρτα η κρίση και πάει να μας
σιάξει (ή να μας πνίξει) η «ευρωπαϊκή παρέμβαση»; Μαθημένος ο τύπος και πιστός
στις «παραδόσεις» δεν παραδίδει το πονηρό του πνεύμα. Περίσσεψε το πάθος για
κομπίνα, πριν τον προλάβει η κρίση. Κάτι σαν μαυραγορίτης, μη νιώσει Κατοχή.
ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ
στη μίζα, την προμήθεια και στο φακελάκι και δεν είναι μόνο θέμα
(ανα)προσαρμοστικότητας στη νέα κατάσταση που μυρίζει μπαρούτι. (Βλέπεις
έναν…ατρόμητο Άκη να κρύβει την αλήθεια, χάνεσαι στο σκοτεινό βλέμμα του
Σμπώκου και σταματάς την «ανάγνωση». Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου ή αποδοτική
και συμφέρουσα πρακτική;).
ΠΩΣ και
γιατί αμαρτάνουν εξακολουθητικά οι εθισμένοι κι ατρόμητοι κάθε λογής και δεν
καταθέτουν τα όπλα; Πέρα απ’ το γενικό «φύσιν πονηράν ου ράδιο μεταβαλείν»
είναι η δύναμη της συνήθειας και, βέβαια, η…ελπίδα. Πως όλα (μέτρα, ποινές,
κελιά και πρόστιμα) είναι προσωρινά και εφήμερα. Κι οι αλυσίδες (χειροπέδες)
είναι σιδερένιες και σκουριάζουν που έλεγε κι ο Άρης Βελουχιώτης. Τα παραπάνω
πρωτοπαλίκαρα είτε κομπάρσοι της διαφθοράς είναι πεπεισμένοι για το εφήμερο των
μέτρων και την προσωρινότητα της κατάστασης. Ρίζωσε μέσα τους βαθιά πως ζούμε
στην Ελλάδα. Ως που να «κάνει ξαστεριά» (γι αυτούς), θα ζουν με την ελπίδα
της…ανάταξης.
Αναρτήσεις
