Ειδήσεις όλο το 24ωρο απο Λευκαδα
Ποια είναι η εμπειρία από «αριστερές» κυβερνήσεις στην Ευρώπη;
Πολύς λόγος γίνεται μπροστά στις εκλογές ειδικά από τον ΣΥΡΙΖΑ για τις «αριστερές κυβερνήσεις» που στο πλαίσιο της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων, δήθεν θα πάρουν μέτρα που θα ανακουφίζουν τα λαϊκά στρώματα. Η εμπειρία, ωστόσο, της «κεντροαριστεράς» σε Γαλλία και Ιταλία είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική και διδακτική για την κατάντια ιστορικών Κομμουνιστικών Κομμάτων που σταδιακά μεταλλάχτηκαν και ενσωματώθηκαν στο σύστημα και τη διαχείρισή του, απογοητεύοντας τους εργαζόμενους.
Το Γαλλικό ΚΚ συνεργάστηκε στην κυβέρνηση του σοσιαλιστή Μιτεράν, παίρνοντας και υπουργεία το διάστημα από το 1981 – 1984 και συνέβαλε σε αντιλαϊκά μέτρα. Συνεχώς στήριζε τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις με συνεργασίες σε όλα τα επίπεδα και στην κυβέρνηση του Ζοσπέν 1997 – 2002, είχε υπουργεία. Η παραπέρα ιδιωτικοποίηση των τηλεπικοινωνιών της «Φρανστέλεκομ» προχώρησε γοργά σε αυτή τη διακυβέρνηση, ταυτόχρονα αιτήματα των εργαζομένων για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, συνάντησαν τοίχο, πιο χαρακτηριστική η μεγάλη απεργία στις μεταφορές, που παρεμπιπτόντως ο υπουργός ήταν από το Γαλλικό ΚΚ. Οσο για το λεγόμενο «35ωρο» που παρουσιάστηκε το 2000 ως μεγάλη αλλαγή (και από ντόπιες οπορτουνιστικές δυνάμεις) αυτό ουσιαστικά που σήμανε ήταν μεγαλύτερη εντατικοποίηση της εργασίας και εκμετάλλευση των εργαζομένων, κατάργηση διαλειμμάτων, επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, «ζεστό χρήμα» στο κεφάλαιο από τις επιδοτήσεις για 5 χρόνια εφαρμογής του νόθου «35ωρου».
Αυτή ήταν η τραγική εμπειρία που βίωσαν οι εργαζόμενοι και τη χρέωσαν και στους κομμουνιστές. Επίσης, το ΓΚΚ ανέχτηκε την εξαπόλυση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία και έφτασε να ψηφίζει στις εκλογές του 2002 με ηγεσία του Ρομπέρ Υ, μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες τον δεξιό Σιράκ για να μη βγει ο ακροδεξιός Λεπέν. Αυτή η στάση του κατ’ όνομα ΚΚ το οδήγησε στην απαξίωση, στο να ταυτίζεται από τους λαϊκούς ανθρώπους με το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής, με την καθιέρωση του δήθεν μονόδρομου της ΕΕ. Ολα αυτά οδήγησαν στην υποχώρηση του εργατικού κινήματος, στο πέρασμα στις γραμμές του της ταξικής συνεργασίας και τελικά στον αφοπλισμό του, στο μεγαλύτερο μέρος του. Και στη συντηρητικοποίηση.
Στην Ιταλία, η πορεία ήταν αντίστοιχη. Η διάλυση του Ιταλικού ΚΚ, μετά τις ανατροπές του 1990, οδήγησε σύντομα στο εγχείρημα της «κεντροαριστεράς». Φυσικά, το λεγόμενο «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα πριν από δεκαετίες είχε συμβάλει στον αφοπλισμό της εργατικής τάξης και να την οδηγήσει στον ολέθριο δρόμο της ταξικής συνεργασίας. Πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα οι κυβερνήσεις Πρόντι το ’96 και Ντ’ Αλέμα το ’99 που στήριξαν τα κόμματα που προέκυψαν από τη διάλυση του Ιταλικού ΚΚ (Κομμουνιστική Επανίδρυση και Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών). Τι έκανε η κυβέρνηση Πρόντι; Διατήρησε όλους τους νόμους που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Υποσχέθηκε ότι θα αποσύρει τον ιταλικό στρατό από το Αφγανιστάν, αλλά τον διατήρησε εκεί. Αύξησε κατά δύο χρόνια τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και μείωσε τις συντάξεις. Μάλιστα, διενήργησε και δημοψήφισμα (τύπου… συμμετοχικής δημοκρατίας), όπου με εκβιαστικά διλήμματα έβαλαν τους εργάτες να ψηφίσουν υπέρ!! Ετσι ξαναήρθε στο προσκήνιο η κεντροδεξιά του Μπερλουσκόνι.
Αυτή είναι η συμβολή των «αριστερών» στη διαχείριση του καπιταλισμού, να αποκοιμίζουν εργατικές συνειδήσεις. Πρώτα υπό την ηγεσία του Φάουστο Μπερτινότι και πρώην προέδρου του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (που σήμερα πρόεδρός του είναι ο πρόεδρος του Γαλλικού ΚΚ και αντιπρόεδρος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρας) και στη συνέχεια με όλα τα σχήματα που επιλέχτηκαν στη συνεργασία με σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις.
Την ίδια «ξινισμένη» σούπα προτείνουν σήμερα στους εργαζόμενους με την κυβέρνηση της «αριστεράς». Σε αυτό το ξαναπαιγμένο έργο που πλήρωσαν ακριβά οι εργάτες, αυτοί που έχουν ενσωματωθεί στο εκμεταλλευτικό σύστημα, που ονειρεύονται «δίκαιο καπιταλισμό», προτείνουν να συμμετέχει και το ΚΚΕ. Ομως το ΚΚΕ δεν καλεί το λαό να παλέψει κάτω από σημαίες διαχείρισης του καπιταλισμού, αντίθετα από αυτούς, δεν παλεύει για τον «εξανθρωπισμό» της βαρβαρότητας, μέσα στην ΕΕ και με πολιτική υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά για την ανατροπή του. Προβάλλει στους εργαζόμενους ότι με το κεφάλαιο και τους οργανισμούς του, όχι μόνο δεν υπάρχουν φιλολαϊκές λύσεις, αλλά το αντίθετο, χαντάκωμα και τσάκισμα της ζωής τους. Θέλει το λαό πρωταγωνιστή, το λαό στην εξουσία με τα μέσα παραγωγής στα χέρια του. Σε αυτήν τη διακυβέρνηση, το ΚΚΕ θα πρωταγωνιστήσει σε προσφορά και θυσίες.
Αναρτήσεις
